Kijken, kijken – niet kopen
Op Art Rotterdam moet je in de rij om op de foto te gaan met een groot […]
Op Art Rotterdam moet je in de rij om op de foto te gaan met een groot […]
Kunstbeurzen zijn vaak overweldigend en daardoor soms frustrerend: door de […]
Vorige week draaide het circus van de fashion week in New York op volle […]
Men zegt dat alles wat er mis met je is, zijn wortels heeft in je jeugd. […]
Een overzichtsplattegrond, een exclusieve preview, rondleidingen, chatten […]
Twee veelgehoorde redenen om niet naar een beurs te gaan zijn de drukte en […]
Het is tot nog toe een zomer met vreselijk wisselvallig weer. Dat heeft in […]
Dat een beursstand niet de ideale locatie is voor het tonen van kunst zal menigeen onderkennen: te veel verschillende werken wedijveren met elkaar op een te klein aantal m2. Solo’s worden praktisch niet gedaan, omdat voor een goede verkoop de kansen gespreid dienen te worden.
Wie de plattegrond van de deelnemers aan de 27e editie van Art Amsterdam voor zich houdt ziet een plattegrond van een stadion, een arena. Aan weerszijden de goals, die hier het parkterras en het zuidterras heten.
De galeriehouder staat bij Art Amsterdam voor een eeuwige tweestrijd: aan de ene kant een interessante presentatie neerzetten, aan de andere kant gewoon keihard verkopen. Vaak gaan deze twee aspecten niet samen, vandaar dat de organisatie vorig jaar No Holds Barred in het leven heeft geroepen.
Is er een correlatie, al dan niet positief, tussen kunstbeurs en randprogramma? Leidt een goede beurs tot een nog beter randprogramma (de wet van het versterkende voordeel)? Of is het de twijfelachtige kwaliteit van een beurs die, in een gefrustreerd gebaar van onvrede, aanleiding is voor een sterk randprogramma?
Een kunstbeurs als Art Rotterdam bezoeken brengt gevaren met zich mee. Het is een worsteling om de kritiek op het commerciële karakter van de beurs niet de overhand te laten nemen.