De galeriehouder staat bij Art Amsterdam voor een eeuwige tweestrijd: aan de ene kant een interessante presentatie neerzetten, aan de andere kant gewoon keihard verkopen. Vaak gaan deze twee aspecten niet samen, vandaar dat de organisatie vorig jaar No Holds Barred in het leven heeft geroepen. Een paar jongere galeries wordt de ruimte gegund om eens helemaal los te gaan en de regels even te laten voor wat ze zijn. Het enige echte criterium: de voorgestelde solopresentatie moet passen in een ruimte van 5 bij 5 meter. In het hart van de beurs zijn de twaalf presentaties te zien die door een jury uit 79 inzendingen zijn gekozen. De Amsterdamse galerie Metis_nl selecteerde het werk van Femke Schaap (Woerden, 1972).
Haar Proposal for Lunapark #11 is het voorlopige eindresultaat van een serie kleinere installaties die ze eerder maakte. Wat begon als een projectie met video-beelden van schreeuwerige kermisfaçades in miniatuurformaat is vereenvoudigd tot een installatie waarbij geometrische vormen zich duizelingwekkend over ronde en rechthoekige oppervlakten manoeuvreren. De lichtprojecties bewegen al draaiend, van links naar rechts en op en neer over de stukken piepschuim die in de ruimte zijn geplaatst. Wat rest is een caleidoscopisch landschap dat wel refereert aan een aantrekkelijke pretpark sensatie, maar dat toch – ook door het ontbreken van geluid – sereen en sober oogt. Ingehouden en hysterisch tegelijkertijd.
‘Uiteindelijk wilde ik een werk maken dat minder letterlijk was en waarbij de nadruk meer zou liggen op vorm en licht. Een soort landschap dat wel refereert aan een kermis, maar waarbij je niet direct begrijpt waarom.’
Ook bij Metis_nl zelf is een werk van Femke Schaap te zien. Op een kleine tafel zijn elementen uit Proposal for Lunapark #11 teruggebracht tot vier knipperende objecten, die als fotolijstjes op de tafel zijn geplaatst. Deze zogenaamde tabletop video-installaties zijn vrij gebruikelijk in het werk van Schaap. Ze hebben de maat van een televisie of een krant die de dagelijkse realiteit naar de huiskamer brengt.
‘Onze wereld bestaat heel erg uit geconstrueerde beelden. Mijn werk gaat over fysieke beleving en de manier waarop je die naar iets mentaals vertaalt. En over hoe een kunstmatige werkelijkheid een virtuele stempel drukt op het dagelijks bestaan. Het maakt daarom wel degelijk uit waar je je bevindt als je de projectie bekijkt. Bij de installatie Proposal for Lunapark #11 had ik dan ook liever een tweede deurtje in de ruimte gehad. Nu is het meer een bewegend schilderij van een afstand en heeft het meer het effect van een kijkdoos. Maar ach, dat zijn natuurlijk beperkingen die er een beetje bij horen als je op een beurs als Art Amsterdam staat.’