In een eierdoosje lag een eitje. Het eitje wilde eigenlijk geen eitje zijn, maar een hele grote, zware wintermantel. Zo een superwarme, met een hele dikke vacht van de beste kasjmier en de warmste wol, met hele lange haren. Zo een die zelfs een beetje lastig te dragen is omwille van haar gewicht. Haar kraag zou groot en indrukwekkend zijn. Met scherpe punten als die neerligt, lange driehoekige vormen. Als je de kraag zou rechtzetten zou ze de hele nek bedekken. De kraag geeft de nek kracht, en allure! De zakken zouden diep zijn, om heel veel spullen in op te bergen, of in te verbergen. De binnenzakken zouden zelfs binnenzakken in zich dragen! De knopen zouden van goud zijn met op elke knoop een ingegraveerd symbool: een eitje. Zij zou de prachtigste wintermantel zijn van allemaal, uniek in haar soort. Daar droomde het eitje al heel haar leven van. Nu is ze immers de dertiende in een dozijn. Nu ja, technisch gezien is ze de twaalfde, want er passen maar twaalf eieren in zo’n eierdoosje.

In de vestiaire hing een kort beige jasje, een blazer. Hij hoorde bij een pantalon en samen vormden ze een pak. Hij hing er al een tijdje. Hij voelde zich wat eenzaam, zo zonder pantalon. Het was er heel donker en wat muf. De andere jassen behoorden toe aan andere lichamen en distantieerden zich van hem. Elke jas op zichzelf. De blazer wilde eigenlijk geen jas zijn, maar een eitje. Zo een héél klein ellipsvormig eitje, het liefst opgeborgen in een doosje met elf andere eitjes. Ze hoefden niets tegen elkaar zeggen, gewoon het ‘zijn’ met de andere eitjes zou voldoende zijn. De spanning die hun samenzijn teweeg zou brengen, zou fascinerend en adembenemend zijn. Twaalf kleine wezentjes, klaar om gekraakt of gebroken of geklutst te worden. Elke verkeerde beweging droeg de vernietiging in zich. Hij zou niet meer toebehoren aan een lichaam. Hij was gewoon een eitje zoals er zovele andere waren, en zou een eigen lichaam hebben. Vingertoppen zouden hem heel voorzichtig vastnemen, om hem nadien in hun handpalm te leggen. Zachtjes zou hij gepeld worden, hij zou immers een zachtgekookt eitje worden, zo lekker glibberig en nog een beetje warm. Met een beetje peper en een beetje zout zou hij verdwijnen in een warme mond.

Lien Van Leemput is grafisch ontwerper, schrijver en performer. Haar interesseveld schippert tussen het alledaagse en het bijzondere, tussen het rationele en het absurde. Ze probeert de banale alledaagse wereld te vatten in woorden, beelden en bewegingen.

In een grote houten bak, samen met naar zweet stinkende T-shirts, polyester loopbroekjes, verdwaalde losse sokken, muffe sjaals, eenzame handschoenen en een enkele witte turnpantoffel. Hij voelt zich helemaal niet op zijn plek. Hoe is hij hier terechtgekomen? Al die kledingstukken liggen op zijn mooie, verzorgde huid. Hij, Paul, is een ijdele en fiere jas. Hier hoort hij niet thuis!

Zijn huid begint stilletjes aan de stank over te nemen van de kleren rondom. Het gewicht ervan is te groot waardoor Paul niet uit de bak weg kan… Hij roept om hulp maar niemand hoort hem. Af en toe komt er iemand langs die de kleren door elkaar haalt, en soms wordt een verdwaald kledingstuk meegenomen. Paul hoopt van harte dat iemand ook hem zal redden. Iemand is hem per ongeluk vergeten, dan kan toch niet anders? Paul weet niet meer waar hij precies vandaan komt. Op het plaatje op zijn rug staan allerlei woorden: For Pleasure, X-clusive, Young Denim, Generation One en New Concept. Je zou Paul toch voor minder om je schouders heen willen hangen hebben?

Pauls huid is van een hele lichte blauwe jeans. Een beetje ruw, maar als je hem even draagt wordt hij soepeler. Zijn mouwen laten een stukje mensenhuid bloot, ‘zeven-achtste’ noemen ze dat. Zijn schouders vallen een beetje naar beneden, heel modieus als je het hem vraagt. Hij heeft twee zijzakken, twee binnenzakken én een borstzakje, erg praktisch dus. Zijn knopen hebben een donkere okerkleur, alsook de naden die zijn verschillende stukken samenhouden. Een prachtexemplaar. Maar nu ligt hij daar in die verdomde bak, te wachten tot iemand zijn ware schoonheid komt ontdekken.

Opnieuw wordt er toenadering gezocht. Een hand gaat voorzichtig langs de kleren heen, zonder ze al te veel aan te raken. Duidelijk ook een ijdele hand, die niets te maken wil hebben met de andere stinkerds. Paul steekt zijn arm uit om zijn prachtige lichtblauwe huid met oker-kleurige stiksels te tonen. Hij strekt zijn arm helemaal tot boven en roept: ‘Hier ben ik!’ De hand raakt zijn arm even aan, voelt en bekijkt zijn stof. Nieuwsgierig haalt de hand hem helemaal uit de bak. Hij wordt goed bekeken, vanbinnen en vanbuiten. Het naamplaatje op zijn rug wordt betast, ook worden er knoopjes open- en dichtgedaan. Paul vindt het geweldig om zo aangeraakt te worden, hij wordt naar waarde geschat, dat voelt hij! De hand die hem aanraakt is zacht en ruikt lekker. In een handomdraai wordt Paul meegegraaid en over een schouder gelegd. Paul laat het stinkende verleden achter zich en maakt zich op voor toekomstige vrijheid. De zon schijnt warm op zijn lichtblauwe huid. Hij straalt.

Eens thuis wordt hij meteen in de wasmachine gestoken om hem te verlossen van de vieze zweetgeurtjes. Zot van geluk draait hij mee in de ton. Nadien hangt hij te drogen in de zon, hij voelt zich gelukkig, en ook wel wat nieuwsgierig. Hoe zou het lichaam van de nieuwe eigenaar aanvoelen? Zou zijn zachte jeanshuid passen op de huid van de ander? Het moment breekt aan… Paul wordt overheen schouders gelegd en hij voelt hoe twee armen zich in zijn mouwen passen. De armen zijn warm en zacht, lichtjes behaard. Dat kietelt een beetje. Een slanke nek nestelt zich tegen zijn naamplaatje. Nieuwsgierige vingers installeren zich in zijn zakken en frullen wat aan zijn knopen. Zijn kraagje wordt betast en Paul wordt er helemaal wild van! Nadien wordt hij op een tafel gelegd. Hij voelt hoe de twee handen hem plat strijken, zijn armen opzij. Hij wacht vol spanning…

Plots voelt Paul een pijnscheut in zijn oksel, hij kan de pijn eerst niet goed thuisbrengen maar merkt dat het oker-kleurige stiksel van zijn oksel langzaam wordt doorgeknipt. Nadien zet de schaar zijn tanden ook in zijn dikke jeansvel. Langzaam en precies knipt de schaar een arm af. Vezel voor vezel. Paul schreeuwt het uit van de pijn. Wat is hier de bedoeling?! Waaraan heeft hij deze marteling verdiend?! Niet veel later moet ook Pauls andere arm het ontgelden. Zorgvuldig wordt hij ontdaan van beide lichaamsdelen. Geamputeerd is hij, een jas zonder armen. Dat is helemaal geen jas meer. Fantoompijn vervult zijn jeans lichaam met verdriet.

Lien Van Leemput is grafisch ontwerper, schrijver en performer. Haar interesseveld schippert tussen het alledaagse en het bijzondere, tussen het rationele en het absurde. Ze probeert de banale alledaagse wereld te vatten in woorden, beelden en bewegingen.

Er was eens een jas en de jas was dood. –Neen wacht, zo kunnen we niet beginnen.– Er was eens een jas, en de jas dacht dat hij dood was. –Dat klinkt al beter.–

Waarom hij dat dacht? Hij kon zich niet meer bewegen, lag stil ergens op een geasfalteerde weg. Was hij aangereden? Had iemand hem uit het raam van een rijdende vrachtwagen geworpen? Of was het een wandelaar geweest die te warm had gekregen en uit luiheid hem gewoon op straat had neergelegd? Lag hij daar te wachten op het moment dat een skateboard hem uiteen zou skaten en al de sappen uit zijn mouwen zouden spatten? Werd er zo dadelijk een touw rondom zijn hals gebonden en zou hij als hond verder door het leven moeten gaan? Kwam er een horde meeuwen aangevlogen om hem vol te schijten met hun uitwerpselen? Of zou de straat opnieuw geasfalteerd worden en zou hij verdwijnen onder een dikke laag gloeiend hete asfalt?

Hij wist niet meer wat er gebeurd was, of wat nog komen zou, maar hij moest vast en zeker dood zijn. ‘Hier rust Paul, hij stierf in eenzaamheid.’… of neen: ‘Hier rust Paul, hij liet zijn gele jas na.’ … Wanneer zou iemand hem vinden? Zou hij nog bij bewustzijn zijn als dat het geval was? En wie zou hem dan vinden? Misschien zag niemand hem liggen, was hij gewoon een steen op het asfalt. Hij zou liever een steen zijn, dan hoefde hij niet langer na te denken over de dood. –Is het normaal dat je nadenkt over de dood als je al dood bent?– ‘Hier rust Paul, een jas die een steen werd.’ Dat laatste klonk wel goed, vond Paul.

Zijn lichaam voelde zwaar aan, het plakte tegen het asfalt. Hoe kon dat nu? Hij was altijd al zo licht geweest. Paul was een fiere anorak, een echte regenjas met witte drukknopen, in een felgele doorzichtige stof. Zijn lichaam was wijd en kwam tot over de knieën. Hij was als een soort deken dat je beschermde tegen nattigheid. Paul vond de regen helemaal niet vervelend, hij liet ze gemoedelijk overheen zijn felgele huid druppelen. Pauls grootste pluspunt was zijn opbergcapaciteit. Hij kon zichzelf tot een propje rollen om zich in zijn eigen zak op te bergen. Hij was dus erg handig om mee te nemen, gewoon een geel propje in je zak. Pessimisten noemden hem ook wel eens een ‘plastic wegwerpjas’, maar daar had Paul geen oren naar.

Er kwam een andere jas voorbij, een levende. De levende jas vroeg aan Paul of alles in orde was. “Alles in orde?! Kan je niet zien dat ik hier dood lig te gaan?”, schreeuwde Paul. “Oei neen, dat zie ik niet. Waarom ben je bijna dood dan?”, vroeg de levende jas. “Ik weet het niet precies, het voelt aan alsof ik dood ben, maar eigenlijk ben ik niet zeker. Zou jij eens kunnen voelen of het echt zo is?” –De levende jas heet eigenlijk Peter, dus laten we ook hem bij zijn naam noemen.– Peter keek Paul wat verdwaasd aan. “Euh, hoe moet dat dan? Hoe weet ik of je echt dood bent? Heb je niet iemand anders die dat kan doen? Ik ben een beetje bang van dode jassen”, zei Peter aarzelend. Paul antwoordde: “Maar misschien ben ik niet helemáál dood, dus je hoeft niet zo heel bang te zijn.” “O… ok dan”, zei Peter, en hij voelde even, héél voorzichtig met één mouw aan Pauls plasticgele huid. “Je moet harder duwen!”, riep Paul, “Zo kan je de dood toch helemaal niet voelen?” “O, huh, ok…”, zei Peter verbaasd en hij porde wat harder in Pauls lijf. “Hmmm neen hoor, ik denk écht dat je nog leeft, je voelt een beetje glibberig en wat nat aan, maar je bent nog warm”, zei Peter. “O”, zei Paul, “Dat is goed om te horen.” Er viel een stilte tussen beide jassen. –Er komt een hond voorbij die blaft.— “Ben je van plan om hier te blijven liggen?”, vroeg Peter. Paul dacht even na… “Eerlijk gezegd weet ik niet goed hoe ik uit deze situatie moet geraken. Ik weet niet hoe ik hier terechtgekomen ben, maar het voelt alsof ik mij niet meer kan bewegen”, zei Paul.

“Je zal wel erg eenzaam worden als je hier zo blijft liggen, en heel binnenkort ga je dan misschien écht dood als er een skateboard komt aangereden, of een auto”, zei Peter. Paul keek naar Peter en merkte nu pas zijn prachtige huid op. Peter was van een appelblauwzeegroene wol gemaakt, met een donkerblauwe kraag, gebreid in grof katoen. Hij had slechts drie knopen, maar die waren groot en opvallend, in hetzelfde donkerblauw dan zijn kraag, en glanzend. Peter had een A-lijn model en kwam, net als Paul, tot over de knie. Zijn appelblauwzeegroene stof zou vast heel erg mooi over een lichaam draperen. Paul had nog nooit zo een mooie jas aanschouwd.

“Wat zou je ervan denken moest ik je meenemen?”, vroeg Peter ineens. “Ik kan wel een laagje regenproof gebruiken. Mijn appelblauwzeegroene wol kan immers niet goed tegen nattigheid, en als ik jou heb, kan ik ook buitenkomen wanneer het regent. Dan kunnen we samen wandelen. Wat denk je?” Paul wist niet wat hij hoorde. Wilde Peter, de mooiste jas die hij ooit had gezien, hém meenemen om samen met hem de wereld in trekken? Hij zou het privilege hebben om Peter te beschermen tegen de regen! “Dat zou ik erg fijn vinden”, knikte Paul voorzichtig, en hij voelde zich nederig. Peter lachte en pakte Paul op van het asfalt: “Kom, we gaan naar huis, kan je even opdrogen vooraleer we nieuwe regen gaan opzoeken”.

Lien Van Leemput is grafisch ontwerper, schrijver en performer. Haar interesseveld schippert tussen het alledaagse en het bijzondere, tussen het rationele en het absurde. Ze probeert de banale alledaagse wereld te vatten in woorden, beelden en bewegingen.

In het begin was er gewoon Paul. Of niet ‘gewoon’ Paul, neen, Paul is nooit ‘gewoon’ geweest! Paul is juist héél bijzonder. ‘Uniek’ zou je kunnen zeggen, want met de hand gemaakt. Paul draagt alle kleuren van de regenboog op zijn huid. Hij is erg zacht, van de fijnste wol die je je kan voorstellen. Paul verdraagt de regen niet zo goed, dus je moet erg voorzichtig zijn met hem. Hij is, zoals ze dat noemen, een beetje verwend. Hij komt enkel buiten op zonnige winterdagen. Zijn fijne wol maakt hem ook erg warm en zacht. Verder draagt hij fijne pareltjes op zijn huid die het zonlicht weerkaatsen zoals kleine diamantjes dat doen. Een lieveling, dat is Paul, door iedereen graag gezien. Iedereen wil hem meteen aanraken en geeft complimentjes over zijn uiterlijk. Paul wist dan ook dat hij toebehoorde aan een heel bijzonder iemand.

Op een dag kwam een hele mooie vrouw de winkel binnen wandelen. Ze had korte haren die haar nek erg lang maakten. Haar armen waren slank en haar lichaam golfde. Paul was meteen verliefd op haar, zij zou van hem worden, dacht hij. De vrouw paste Paul en gleed met haar tengere vingers overheen zijn gekleurde huid. Ze prutste een beetje aan de pareltjes op zijn huid en liet zich verrassen door zijn zachtheid. Ze droeg een intens parfum dat Paul meteen van de kaart bracht. Dat parfum wilde hij op zijn huid voelen. De vrouw deed Paul uit en bracht hem naar haar neus, Paul kon een stukje van haar lippen proeven en was in vervoering. Zo ontmoetten ze elkaar. Liefde op het eerste zicht, bij de eerste aanraking. Ze nam Paul mee naar huis. De eerste dagen konden ze niet zonder elkaar. Ze droeg Paul altijd, het liefst overheen haar naakte lichaam. Paul was lang, reikte tot aan haar enkels. In het midden had hij een lint waarmee je hem kon samenbinden. Dit benadrukte haar mooie dijen. Bovenaan was Paul een beetje uitgesneden, waardoor je haar lange hals goed kon zien. Paul en zij waren onafscheidelijk, voor altijd.

Op een keer veranderde er iets. Paul weet niet zo goed wanneer dat gebeurde of waarom. Plots kwam ze thuis met Blake. Blake was cool en van het meest exquise zwarte leder. Helemaal uit Italië kwam hij, behandeld met de beste oliën en gemaakt door de beste kleermaker, zo beweerde Blake het alleszins zelf. Paul moest toegeven dat Blake er heel goed uitzag, en ondanks dat hij nooit zo zacht kon zijn als hij, voelde hij toch wel heel glad aan. Zijn indringende zwarte kleur had iets agressiefs, maar straalde ook mysterie uit, een spannend gevaar. Desalniettemin zou Blake geen concurrentie vormen voor Paul, hij kon niet op tegen Pauls snit, en al zeker niet tegen zijn geweldige kleuren en geparelde details. Ze wisselde af tussen Paul en Blake. Gaf beiden voldoende aandacht en streelde ze, iedere keer als ze hen aantrok. Paul was echter niet tevreden dat hij haar moest delen met een ander. Hij liet dit ook duidelijk merken en zette zijn parels op wanneer ze hem over zich heen liet glijden. Zijn kleine pareltjes konden behoorlijk prikken. Hij besefte jammer genoeg niet dat dit een averechts effect had.

Ze begon Paul minder te dragen, omdat hij haar pijn deed. Meer en meer greep ze naar Blake, die Paul pesterige blikken toewierp. Maar toen kwamen ook Junior, en daarna Federico, en Marianne, en John, en Olivia, en Nicky en… Paul hing in een te kleine kast met weinig bewegingsruimte. Hij kon amper ademen omdat er te veel jassen in dezelfde ruimte hingen. Het was er altijd donker en hij zag nog weinig daglicht. Alleen maar als ze heel even naar de winkel moest, of als ze iets vergeten was in haar auto. Ze droeg hem bijna nooit meer. Paul was jaloers, hij was jaloers op hen allemaal! Hij was de eerste! Haar eerste grote liefde! Alle anderen waren pummels in vergelijking met hem. Paul kookte, zo kon het niet verder! Hij bedacht een plan.

Op een nacht, toen ze allemaal sliepen, gleed hij van zijn kapstok. Hij nam Junior, Federico, Marianne, John, Olivia, Nicky en Blake al slapend mee. Heel voorzichtig sloop hij de kast uit met hen allemaal. Hij was heel erg op zijn hoede dat zowel zijn rivalen als zij niet wakker zouden worden. Hij droeg ze op zijn rug en sloop heel stil verder op zijn parels, richting wasmachine. Parel voor parel kwam hij dichterbij en werd zijn innerlijk furie sterker. Eens aangekomen legde hij Olivia, Nicky en Marianne in de machine, nadien volgden ook Junior, Federico en John. Als laatste ook Blake, die hij nog heel even aaide overheen zijn gladde zwarte huid, vooraleer hem bij de anderen te proppen. Hij grijnsde, maar een klein lachje ontsnapte hem. Blake schoot wakker van het venijnige lachje. Hij wist eerst niet wat er gebeurde maar toen zag hij alle andere jassen die al in de wasmachine lagen. Hij wilde het op een schreeuwen zetten maar Paul verhinderde dat. Hij stak zijn lange mouw in Blakes mond en forceerde hem de wasmachine in. Snel deed hij de glazen deur dicht, trok zijn mouw terug en keek hoe Blake paniekerig de anderen wakker maakte.

Paul had geen berouw, hij kende geen medelijden. Zijn parels schitterden in de nacht. Hij draaide de knop aan en zette hem op de 90°-doodssteek. Ze kregen van hem allemaal wat wasverzachter mee, konden ze haar tenminste een lekker geurtje aanbieden in de ochtend. Hij drukte de oranje ‘AAN’-knop in en de ton begon te draaien, en draaide en draaide en draaide door tot het einde.

Lien Van Leemput is grafisch ontwerper, schrijver en performer. Haar interesseveld schippert tussen het alledaagse en het bijzondere, tussen het rationele en het absurde. Ze probeert de banale alledaagse wereld te vatten in woorden, beelden en bewegingen.

Ik zie je doorheen het raam. Ik zie je doorheen je jas. Laten we hem Paul noemen. Paul is ietwat op de groei gekocht toen men dacht dat je nog zou groeien. Maar je bleef aan de kleine kant, dus is Paul altijd nét dat tikkeltje te groot. Paul beschermt je, hij is immers vervaardigd uit een reflecterende stof. Hij is van dons gemaakt, met van die grote kussentjes die je kan induwen. Dat vindt hij leuk wanneer je dat doet. De kussentjes dragen échte veren in zich en zorgen ervoor dat jij altijd warm hebt. Paul weerspiegelt het raam met zijn oppervlak, jij weigert naar binnen te kijken. Het enige wat je ziet, via hem, zijn de groene bomen en struiken die rondom je staan. Je duwt ze in, via de kussentjes in jouw jas, naar binnen in jouw lichaam. Wanneer je zo al het groen in je hebt opgenomen, trek je de stad in, alleen op pad met Paul. Ik volg je.

Je stapt, kijkend naar Paul en al datgene wat hij weerspiegelt. Stukjes mensen, gebouwen, een vrachtwagen, de trambestuurder, miezerende regendruppels, het geluid van stappende schoenen op stenen… Mensen zien zichzelf in Paul en raken hem aan. Ze drukken zacht zijn kussentjes in. Paul omarmt en begroet. Een laagje flashy fabric bovenop de veren kussentjes reflecteert de lachende gezichten rondom jou. Zo hoef jij zelf niet langer te lachen. Je hoeft alleen te doen alsof, met die jas aan. Jij verdwijnt en gaat er in op.

Slaap je ook met Paul? Of durf je hem ’s nachts aan de haak te hangen en voor één keer de stof van katoenen lakens op jouw huid te voelen? Ik werp je een oprechte lach toe maar je kijkt weg. Paul vangt mijn lach maar jij verdwijnt helemaal in hem. Ik roep dat ik er ook nog ben! Maar alleen Paul vangt mijn bewegingen op, mijn woorden. Jij bent blind voor woorden. Is deze spiegel jouw wereld? Een wereld die reikt tot de grenzen van Pauls veren oppervlak? Vind je het normaal dat ik dichter bij Paul sta dan bij jou? Je ziet niets meer, en niemand ziet jou nog.

…Ik vertelde Paul dat het me speet, dat ik die laatste keer zo uitvloog tegen jou. Hij gaf me een donzen knuffel. Er vloog een veertje uit. Ik pakte het vast en stopte het in mijn eigen jas. Hij vertelde me dat hij te zwaar aan het worden is, dat hij zijn veren moet laten rusten. En dat zijn stof moet kunnen opladen om ’s ochtends opnieuw te kunnen reflecteren. Hij moet er even tussenuit, denk ik. Wat verstop je daar toch, onder Paul? Hij zei me dat je bang bent, bang voor de wereld en voor jou in die wereld. Dat je tranen in je draagt en dat hij deze droogt met zijn veren. Wil je jouw tranen tonen aan mij? Mag ik ze zien? Ze begrijpen, misschien? Ze zachtjes aanraken en in mijn jas stoppen? Je een spiegel aanbieden in de vorm van een oor, en wat woorden? Laat mij Paul even van je overnemen. Ik draag hem wel. Laat alle tranen van onder die jas stromen. En als je dan nat wordt van je eigen tranen is dat helemaal niet erg. Je hebt geen zware jas meer nodig, je lichaam droogt vanzelf weer op, dat beloof ik je. Geef Paul maar even aan mij, dan zorg ik nu een keertje voor jou.

Lien Van Leemput is grafisch ontwerper, schrijver en performer. Haar interesseveld schippert tussen het alledaagse en het bijzondere, tussen het rationele en het absurde. Ze probeert de banale alledaagse wereld te vatten in woorden, beelden en bewegingen.