Het zijn er drie geworden. Drie vrouwen als nieuwe stadsconservatoren voor het Boijmans, alsof het niet op kan. Waarom zou Ex hiervoor gekozen hebben? Zou hij het woordgrapje niet hebben kunnen weerstaan? Ergens vind ik dat dan wel weer leuk van Ex, want een stelletje coole chicks die als Sjarels Angels het gebouw onveilig maken, en zich al schietend, schoppend en slopend een weg banen door het museum, willen we allemaal wel aan het werk zien. Het enige dat me er aan stoort is dat ik er geen van ben. En dat terwijl ik me zo intelligent mogelijk heb opgesteld tijdens het sollicitatiegesprek. Tijdens het gesprek zei Ex: “ik wil een Streetgallery openen, en dat moet de stadsconservator dan invullen. Ik heb er een enorm artikel in de Telegraaf mee gekregen dus het is een succesidee”. Beleefd vroeg ik: “wat bedoelt u daarmee?” “Een Streetgallery is een gedeelte van het museum waarin je binnen loopt zonder te betalen . Er is kunst te zien, en je kunt gratis doorlopen naar de bookshop en het restaurant.” Waarop ik antwoord: “Maar meneer Ex, heet dat niet gewoon ‘de entreehal’ van een museum? Het Groninger museum heeft het al zo, en het Boijmans heeft het al bijna zo.” “Ja Barbara, als je meteen zo moeilijk begint te doen over een briljant concept dan houdt het natuurlijk snel op.” Exit Barbara Lodde for Boijmans. Ik moest duidelijk door naar de volgende optie.
Een meelevend vriendinnetje mailde mij daarom van de week een E-flux advertentie waarin Casco om een nieuwe directeur vraagt . Nu heb ik er moeite mee om mij te gaan verdrinken in de zee van kunstenaarsinitiatieven die Nederland rijk is, maar Casco kan er gelukkig nog wel mee door. Het is best bekend en staat goed aangeschreven. Ander voordeel van een kunstenaarsinitiatief: als iets niet helemaal geslaagd is, zeg je gewoon: “ach, het was een experiment.” Ter voorbereiding op de sollicitatiebrief besloten we op expeditie naar Utrecht te gaan, zodat we beiden (ja, zij solliciteert ook) beslagen ten ijs kunnen komen. We hebben namelijk nog nooit een project van Casco gezien, en de mensen die ik om tips vroeg ook niet. Wel was iedereen zeer lovend over Casco: conceptueel en innovatief zijn de woorden die ik het meest mocht noteren. Dat is knap: niemand die ooit een project ziet en toch heeft Casco een gouden reputatie! Op naar Utrecht dus. Veel te middeleeuws die stad, na lang dwalen door stegen en langs grachten vonden we Casco. Toen we de stralend witte ruimte binnen stapten, voelde ik me meteen op mijn gemak. Ongetwijfeld is het een van de beste kunstenaarsinitiatieven van Nederland, maar wat me vooral erg aansprak was de minimalistische wijze van presenteren. Er was zowat niets te zien in Casco. Wat gezeefdruk op de muur, een tafeltje en een boekenrekje; een kind kan de was doen. Echt iets voor mij. Mijn rode haar doet het erg goed bij een minimalistisch interieur en in niksdoen ben ik een kei. Maar wat me helemaal over de streep trok was de belofte in de advertentie dat je mag kiezen tussen in je eentje de baas spelen of met anderen. Welnu: hier mijn gouden, niet geheel zelfverzonnen idee: we doen het met z’n drieën! Met dat verschil dat ik natuurlijk geen Casco Angels ga voorstellen, want dat klinkt niet lekker. Ik neem gewoon twee boys erbij. Twee leuke Casco Boys. Wedden dat ik daarmee het bezoekcijfer van Casco enorm ga opkrikken?