Beste lezer. Onderstaande brief kreeg de redactie van oud-columniste Barbara Lodde. We hebben besloten de brief te publiceren, omdat inmiddels is gebleken dat Barbara onkosten heeft gedeclareerd voor een groot aantal niet gemaakte reizen. Zij gaf aan naar vele openingen te moeten, tot aan Düsseldorf aan toe. Op die openingen is ze echter nooit gesignaleerd. Wij beschouwen daarom de publicatie van de brief als schadevergoeding. Als je dit leest, Barbara, onze nieuwe columnist Martin De la Fin is veel goedkoper, houdt zich beter aan de deadline en het maximaal aantal woorden. Bovendien is hij veel aardiger.

———————————————————————–

Beste Carlijn en anderen, met name de vrouwen,

Ik zit met het volgende, en verwacht dat jullie me uit de brand helpen. Ik moet een perskaart hebben van jullie. Ik kom nergens meer gratis in! Dit is onderdeel van een groter complot, ik weet het zeker. Het Mannenkartel houdt een glazen plafond boven mij. Wat zeg ik, plafond? Ik zit in de kelder!

Het feit dat jullie mij hebben ingeruild voor een mannelijke columnist is een duidelijk bewijs dat het weer he-le-maal misgaat in Nederland. En ik dacht nog wel dat er hoop was. Vol verwachting ging ik naar de opening van de tentoonstelling Risky Business in Tent., een tentoonstelling met alleen maar vrouwen. Vanuit de menigte komt Kimberly Clark kirrend op mij afgerend. "Ha lekkere bimbo, mag ik je optillen!" gilt ze. Zusters onder elkaar, denk ik, maar ze rent me straal voorbij. Naar Martin de la Fin, die nieuwe columnist van jullie of all people. "Martin, ik maak een serie over mannen die ik optil. ik heb zelfs Jörgen Rayman zo ver gekregen. Jij ook?" Wat een opportunistisch kunstenaar, ze doet ook alles voor een stukje in de Tubelight.

In een hoekje staat een kleine man heel boos te kijken. Het is Nicolaus Schafhausen, je zou denken dat hij gezien zijn schwulzijn mijn vrouwenzaak wel toegedaan is. "Oh bist du Barbara? Schreibst du noch für Tubelight?" Als ik 'ja' lieg, barst hij los: er zijn veel te veel Rotterdamse chicks te Tent. Al die militante vrouwen, ik wil meer mannen om me heen. Kan hier niet gewoon een bar komen? Want, Barbara, mannen houden van een biertje. nu moet ik vijftig meter lopen naar de Witte Aap en dat is me te ver. Als ik Tent. eruit zet en hier een bar open, heb ik mijn biertje op handafstand en meer mannen aan de toog. Dan heb ik tenminste ook eens wat om naar te kijken. Een bar vol mooie mannen is net zo goed visuele cultuur."

Met dit laatste nieuws loop ik meteen maar door naar de nieuwe directeur van Tent., een vrouw. Ze staat in een flodderig zwart – duidelijk H&M – gevalletje dweperig te praten met Rein Wolfs. Ik steek gelijk van wal: "Hoe vindt u dat Herr Schafhausen droomt van een bar in plaats van Tent.?" "Enig, laten we die bar NicoMarBar noemen, naar onze beide voornamen! En komt er ook een danspaal? Ik zit op paaldansen! Ik ben trouwens geen directeur, maar afdelingshoofd, mijn directeur is een man van meer dan twee meter lang. In Rotterdam zijn alleen mannen directeur van kunstinstellingen." Nou, met die vrouw valt geen serieus gesprek te voeren, beste Tubelight-redactie. Ik ben maar eens mijn licht gaan opsteken in Amsterdam, het vrouwenparadijs in de kunst met Ann Demeester als aanvoerder van de hedendaagse kunstinstituten en waar de dames Juliètte, Annette en Diana het voor het zeggen hebben in de galeriewereld. Ann Demeester heeft toevallig ook banen te vergeven en ik mag op gesprek komen. "Ik ben uw topvrouw, ik breng uw instituut op nummer 1, op pole position!" "Amaai!" roept ze uit, "zit gij ook op paaldansen! Geweldig! Mijn goede vriendin A. stripte voor mij op mijn verjaardag en heeft mij helemaal warm gemaakt voor het paaldansen!" Ik ben maar afgedropen, ook omdat ze onophoudelijk door Joep van Lieshout werd gebeld op haar twee mobieltjes. Waar ze haar danspaal wilde, was de vraag, en of hij een kreeft levend doormidden mocht klieven voor haar. Ze zijn goede vrienden, vertelde ze.

Ik ging mijn teleurstelling verdrinken op de opening van Arjan van Helmond bij galerie Juliètte Jongma, met streepje op één van de e's. De galeriehoudster droeg platte schoenen. Wat? zie ik de Tubelight-redactie nu denken, geen hakken? Ja! Jongma heeft haar powerhakken aan de wilgen gehangen en maakt zich nederig tien centimeter kleiner.

Maar de grootste klap kreeg ik van de nieuwe Metropolis M. Het nieuwe nummer gaat over porno in de kunst. Alsof de klok is teruggezet en de vrouw alleen als lustobject kan worden beschouwd. Ongelofelijk dat een blad met een vrouw als hoofdredacteur dit doet. Ik bel Dominique Ruyters. Met haar bekende lage stem zegt ze: "Barbara, ik was geïnspireerd door een cursus paaldansen. Zo leuk. ik ben enorm lenig en slinger mij om die paal. De rest van mijn redactie is wildenthousiast en we denken aan een danspaal in het kantoor. Een vriendin van mij, Alexandra B., gaat ons lesgeven. Maxine en ik willen het synchroon rechtsom draaien snel onder de knie hebben, zodat we in juni in Venetië los kunnen gaan. Kunnen we Maria Hlavajova leuk verrassen. En ik heb horen fluisteren dat Gitta Luiten al ondersteboven in de paal kan hangen."

Ik geef het op. If you can't beat the glazen plafond then join it. Ik ga maar eens kijken of ik kan leren paaldansen. Maar eerst wil ik van jullie een perskaart!