Bradley Pitts

Saskia van der Kroef
Bradley Pitts, SINGULAR OSCILLATIONS, 2008 (video still)

Bradley Pitts is er nog steeds, maar dan anders. Na een tweejarig verblijf aan de Rijksakademie is hij nu namelijk resident researcher in art/science, een positie die vermoedelijk speciaal voor hem geschapen is. Pitts’ opmerkelijke achtergrond (hij studeerde lucht- en ruimtevaart aan het prestigieuze Massachusetts Institute of Technology) maakt dat hij hardcore bètawetenschappen op eigenzinnige wijze in zijn artistieke praktijk incorporeert. In zijn werk zoekt hij naar de subjectieve betekenis van de technologische vooruitgang in de natuurwetenschappelijke wereld, de ruimtevaart in het bijzonder. Recent onderzocht hij de persoonlijke en fysieke beleving van gewichtloosheid. Zo toonde hij bij een eerdere presentatie op de Rijksakademie een prikkelende filminstallatie, waarin een wandeling door Amsterdam in een sequens van flitsende beelden wordt weergegeven. Het zijn de gewichtloze momenten tijdens die wandeling die met technisch vernuft zijn gemeten en de beelden bepalen. Dit gegeven exploreerde Pitts het afgelopen jaar op serieuze schaal, tussen Russische kosmonauten.

Het levert een in eerste instantie ongrijpbare installatie op, die – in vergelijking met voorgaand werk – wat sober aandoet. Dat zijn de achtergronden allerminst. De vier tv-schermen, een video still, een brief en twee schetsen vormen tezamen het relaas van de parabolische vlucht die Pitts met ruimtevaarders maakte vanuit een Russisch trainingscentrum. Drie schermen tonen het beeld vanuit het vliegtuig, de vierde het interieur ervan. De momenten waarop de motor van het speciaal voor wetenschappelijke experimenten omgebouwde vrachtvliegtuig uitvalt, veroorzaken tijdelijke gewichtloosheid, vertaald naar onderbrekingen in de vierde film. De film van het interieur fascineert ook op een andere manier. Pitts, die voor de toeschouwer onzichtbaar is gemaakt, blijkt er het summum van de fysieke ervaring van gewichtloosheid te beleven, door naakt en met afgeschermde zintuigen door het vliegtuigruim te zweven. An astronaut’s dream… zo blijkt uit de brief van een gepensioneerde ruimtevaarder, die het stiekempjes nog eens overdeed. Het is wachten op Pitts’ volgende aanstekelijke onderzoek, dat, zo hoopt hij zelf, hem nog dichterbij de ruimte brengt, in fysieke én metafysische zin.

www.bradleypitts.info