Galerie Ron Mandos presenteert in de tentoonstelling Cotidiana (Dagelijks) een combinatie van oud en nieuw werk van Inti Hernandez. Volgens de galerie brengt de presentatie een aantal belangrijke thema’s binnen Hernandez’s oeuvre samen, waaronder “het metafysisch aspect van tijd”, “de relatie tussen sociale verantwoordelijkheid en vrije wil”, en tenslotte, “illusie”. Aan de bezoeker om te bepalen in hoeverre dit daadwerkelijk duidelijk wordt in de tentoonstelling.
Verspreid door de galerie staan objecten uit de serie Useless Objects (Human Needs series). Te zien zijn onder andere een paraplubak, een paar laarzen, een ventilator, en een stoffer en blik. Op het eerste gezicht alledaagse objecten, die na beter kijken geen van allen bruikbaar blijken te zijn. Ze zijn namelijk volledig gemaakt van hout en verwijzen slechts naar de objecten die ze tot in detail representeren. Uiterst zorgvuldig zijn ze met de hand uit massieve stukken hout gesneden door de kunstenaar. Het is nutteloos, maar prachtig vakmanschap.
Het complexe, tijdrovende maakproces benadrukt de absurditeit van de objecten die te zien zijn. Ze dienen niet langer dat doel dat ze suggereren, maar hebben een nieuwe functie gekregen: het louter charmeren of fascineren van de aanschouwer.
De grootste kracht van de tentoonstelling zit in het meest aanwezige en tegelijkertijd onopvallendste werk in de hele galerie: de schijnbaar met modder besmeurde vloer. Echter is bij Hernandez niets wat het lijkt: de vloer is zorgvuldig besmeurd met een mengsel van onder andere houtskool en Arabische gom. Het patroon van voetstappen is niet door de vele bezoekers maar door de medewerkers van de galerie gevormd. Tussen de zwarte vegen is een tegelpatroon op de vloer aangebracht, dat verwijst naar een eerdere performance van Hernandez, Propia Iniciativa 2002-2011. Foto’s hiervan zijn achterin de galerie te vinden. Het tegelpatroon dat op de vloer van de galerie is aangebracht wordt in de performance juist gevormd door het weghalen van vuil op de straten van Havana. In de galerie brengt het patroon op de vloer alle losse objecten bij elkaar. Tegelijkertijd gebruikt Hernandez het om de individuele objecten te benadrukken door rondom zorgvuldig te hebben schoongeveegd.
Dat de objecten moeten fascineren, of in ieder geval de aanschouwer laten stilstaan bij de schoonheid van alledaagse objecten, wordt verder benadrukt door de titels die Hernandez gebruikt. De paraplubak is getiteld It rains, yet we have time, evenals een onbruikbare radiator met de titel It’s cold, yet we have time en zo zijn meerdere objecten vergelijkbaar benoemd. Zo bedoeld of niet, het werkt. Bij het verlaten van de galerie valt er opeens iets op in de gang, dat bij binnenkomst nog geen aandacht trok: een bak met paraplu’s. Een stuk minder mooi dan de houten variant van Hernandez. Maar wel bruikbaar, dat dan weer wel.
