In een grote houten bak, samen met naar zweet stinkende T-shirts, polyester loopbroekjes, verdwaalde losse sokken, muffe sjaals, eenzame handschoenen en een enkele witte turnpantoffel. Hij voelt zich helemaal niet op zijn plek. Hoe is hij hier terechtgekomen? Al die kledingstukken liggen op zijn mooie, verzorgde huid. Hij, Paul, is een ijdele en fiere jas. Hier hoort hij niet thuis!
Zijn huid begint stilletjes aan de stank over te nemen van de kleren rondom. Het gewicht ervan is te groot waardoor Paul niet uit de bak weg kan… Hij roept om hulp maar niemand hoort hem. Af en toe komt er iemand langs die de kleren door elkaar haalt, en soms wordt een verdwaald kledingstuk meegenomen. Paul hoopt van harte dat iemand ook hem zal redden. Iemand is hem per ongeluk vergeten, dan kan toch niet anders? Paul weet niet meer waar hij precies vandaan komt. Op het plaatje op zijn rug staan allerlei woorden: For Pleasure, X-clusive, Young Denim, Generation One en New Concept. Je zou Paul toch voor minder om je schouders heen willen hangen hebben?
Pauls huid is van een hele lichte blauwe jeans. Een beetje ruw, maar als je hem even draagt wordt hij soepeler. Zijn mouwen laten een stukje mensenhuid bloot, ‘zeven-achtste’ noemen ze dat. Zijn schouders vallen een beetje naar beneden, heel modieus als je het hem vraagt. Hij heeft twee zijzakken, twee binnenzakken én een borstzakje, erg praktisch dus. Zijn knopen hebben een donkere okerkleur, alsook de naden die zijn verschillende stukken samenhouden. Een prachtexemplaar. Maar nu ligt hij daar in die verdomde bak, te wachten tot iemand zijn ware schoonheid komt ontdekken.
Opnieuw wordt er toenadering gezocht. Een hand gaat voorzichtig langs de kleren heen, zonder ze al te veel aan te raken. Duidelijk ook een ijdele hand, die niets te maken wil hebben met de andere stinkerds. Paul steekt zijn arm uit om zijn prachtige lichtblauwe huid met oker-kleurige stiksels te tonen. Hij strekt zijn arm helemaal tot boven en roept: ‘Hier ben ik!’ De hand raakt zijn arm even aan, voelt en bekijkt zijn stof. Nieuwsgierig haalt de hand hem helemaal uit de bak. Hij wordt goed bekeken, vanbinnen en vanbuiten. Het naamplaatje op zijn rug wordt betast, ook worden er knoopjes open- en dichtgedaan. Paul vindt het geweldig om zo aangeraakt te worden, hij wordt naar waarde geschat, dat voelt hij! De hand die hem aanraakt is zacht en ruikt lekker. In een handomdraai wordt Paul meegegraaid en over een schouder gelegd. Paul laat het stinkende verleden achter zich en maakt zich op voor toekomstige vrijheid. De zon schijnt warm op zijn lichtblauwe huid. Hij straalt.
Eens thuis wordt hij meteen in de wasmachine gestoken om hem te verlossen van de vieze zweetgeurtjes. Zot van geluk draait hij mee in de ton. Nadien hangt hij te drogen in de zon, hij voelt zich gelukkig, en ook wel wat nieuwsgierig. Hoe zou het lichaam van de nieuwe eigenaar aanvoelen? Zou zijn zachte jeanshuid passen op de huid van de ander? Het moment breekt aan… Paul wordt overheen schouders gelegd en hij voelt hoe twee armen zich in zijn mouwen passen. De armen zijn warm en zacht, lichtjes behaard. Dat kietelt een beetje. Een slanke nek nestelt zich tegen zijn naamplaatje. Nieuwsgierige vingers installeren zich in zijn zakken en frullen wat aan zijn knopen. Zijn kraagje wordt betast en Paul wordt er helemaal wild van! Nadien wordt hij op een tafel gelegd. Hij voelt hoe de twee handen hem plat strijken, zijn armen opzij. Hij wacht vol spanning…
Plots voelt Paul een pijnscheut in zijn oksel, hij kan de pijn eerst niet goed thuisbrengen maar merkt dat het oker-kleurige stiksel van zijn oksel langzaam wordt doorgeknipt. Nadien zet de schaar zijn tanden ook in zijn dikke jeansvel. Langzaam en precies knipt de schaar een arm af. Vezel voor vezel. Paul schreeuwt het uit van de pijn. Wat is hier de bedoeling?! Waaraan heeft hij deze marteling verdiend?! Niet veel later moet ook Pauls andere arm het ontgelden. Zorgvuldig wordt hij ontdaan van beide lichaamsdelen. Geamputeerd is hij, een jas zonder armen. Dat is helemaal geen jas meer. Fantoompijn vervult zijn jeans lichaam met verdriet.
Lien Van Leemput is grafisch ontwerper, schrijver en performer. Haar interesseveld schippert tussen het alledaagse en het bijzondere, tussen het rationele en het absurde. Ze probeert de banale alledaagse wereld te vatten in woorden, beelden en bewegingen.