Terug in het Stedelijk realiseer ik me pas hoe dierbaar het museum me altijd is geweest. Als kind rende ik er rond op de openingen van de kunstenaarsvereniging waar mijn moeder toe behoorde. In mijn tienerjaren – inmiddels was ik zelf aspirant-kunstenaar – was het museum een mysterieuze plek die me evenzeer aantrok als angst inboezemde, de angst dat ik geen hol van kunst begreep. Als Rietveldstudent hing ik er in het restaurant rond, waar ik koffie dronk en hele verhalen op servetjes schreef, meer geïnteresseerd in mijn eigen kunst dan in die van een ander.

Nu sta ik er weer en het eerste wat me opvalt is de vloer. Die vloer bestond ooit uit verschillend gekleurde houten latjes die zo gelegd waren dat ze een kartelvormig patroon vormden, een visgraatmotief. Het was weliswaar een veel te opvallende vloer voor het interieur van een tentoonstellingsruimte maar het was wel een heel vertrouwde vloer, en tekenend voor het Stedelijk. Blader ik door de monografie van de één of andere kunstenaar, dan haal ik er direct de Stedelijk-tentoonstellingen uit. Geen ander museum had die vloer. Ik mis die vloer. Maar het kartelmotief is weg. En juist daardoor denk ik aan de kartels. En mijn gedachten gaan via de kartels naar de muren toe en ik herinner me alle tentoonstellingen die ik in dit gebouw gezien heb, al het werk dat ik boven die herkenbare vloer heb zien hangen.

Er is één tentoonstelling die ik nog heel precies weet. In de zomer van 1997 was ik zeventien. Ik had net mijn eerste echte camera gekocht en ik verzette geen stap zonder. Het Stedelijk Museum presenteerde I’ll Be Your Mirror, een overzichtstentoonstelling van de net zo obsessieve fotografe Nan Goldin. In de vroege jaren ‘80 fotografeerde Goldin haar eigen vrijzinnige leven in het underground clubcircuit van New York. Met haar ongepolijste snapshots legde ze eerst de feestjes vast en daarna het verval, eerst de seks en de drugs, toen de aids en de verslaving. Zelf staat Goldin ook op de foto, in bed met een minnaar bijvoorbeeld, of bont en blauw geslagen door haar vriend. Maar wat mij betreft zijn al haar foto’s een zelfportret: een dagboek.

1997. Na mijn bezoek aan I’ll Be Your Mirror zit ik op de stoep van het Stedelijk en het eerste wat ik doe, is een foto schieten. 2010. Na mijn bezoek aan The Temporary Stedelijk zoek ik naar mijn fietssleutels en vind in plaats daarvan mijn toegangskaartje. Er staat een afbeelding van Ger van Elks The Well Polished Floor Sculpture op, niet de meest recente versie maar die uit 1978. Van Elks driehoek is echter amper te onderscheiden. Wat het meest aan de foto opvalt is de vloer: mijn kartels.