Berend Strik en One Architecture, een kunstenaar en een architectenbureau, ontwikkelden samen een bejaardentehuis voor kunstenaars en wetenschappers. "Berend Strik & One Architecture propose to combine the different aspects of art, architecture, security and safety in a way that the building and it's inhabitants become a work of art themselves" zo staat er te lezen op een van de panelen waarmee zij hun onderzoek presenteren.

Het zoeken van relaties met de realiteit van alledag is een alomtegenwoordige tendens in de hedendaagse kunst. Kunstenaars als Berend Strik willen zich in hun werk verbinden met het leven. Ze houden zich bezig met sociale en maatschappelijke thema's en zoeken direct contact met hun publiek. Een manier om dit te bereiken is het aangaan van samenwerkingsverbanden met toegepaste kunstdisciplines zoals de architectuur.

Matthijs Bouw, architect bij One Architecture, gebruikt de beeldende kunst om zijn onderzoek te verrijken. Hij maakt gebruik van haar visuele en taktiele strategieën, bij het ontwerpen en voor de presentatie van die ontwerpen.

Bij Stroom is een aantal panelen te zien die wat betreft relatie tekst-beeld niet erg afwijkt van de ‘gewone' projectpresentaties van architecten. De toon van de teksten is wat brutaler en experimenteler en het beeldmateriaal is misschien gewaagder dan de doorsnee architectuurpresentatie. Naast de panelen hangen geborduurde doeken die duidelijk de hand van Berend Strik verraden. Een combinatie van geborduurde bloempatronen en referentieplaatjes die duidelijk moeten maken welke ouderenthema's belangrijk zijn voor de ontwikkeling van het project. Ouderen en techniek, ouderen en sex, ouderen en kunst, zijn voorbeelden van de gekozen thema's. Verder staat er een grote maquette van het gebouw dat het uiteindelijk resultaat moet worden van het project. Een nogal abstracte structuur waar ik me nog geen kreupele oudjes in rolstoelen en kwiek aquarelerende bejaarden in kan voorstellen.

Er is in deze presentatie althans, nog niet voldoende geïntegreerd. Het blijft een collage van kunst en architectuur, van hun wederzijdse technieken en strategieën.

De manier van denken en het uitgangspunt dat gekozen is bij dit project is misschien een stuk ‘creatiever' dan gewoonlijk het geval is bij architectuurprojecten. Maar wat het oplevert, behalve leuke ideeën en vrolijke borduursels, is onduidelijk. De presentatie is voor een kunstruimte te versnipperd, een heldere keuze was beter geweest. Nu kost het de bezoeker enorm veel tijd om echt in het onderwerp te duiken. Neemt de toeschouwer die tijd niet, dan blijft over: een sculpturale maquette en een paar geborduurde doeken met plaatjes van bejaarden, allerlei technische hulpstukken en bloemen. Wat de maquette en de borduursels met elkaar van doen hebben, geen idee.