Kijken naar OPUS 110A betekent bijna een half uur staren naar een rug, naar kreukels in een jasje. Christoph Brech filmde het jacquet van de dirigent van het kamerorkest van München dat een symfonie van Dimitri Shostakovich speelt. Dat de dirigent zijn armen heft is alleen te zien door het patroon van kreukels in de pinguïnjas, die met de muziek mee veelal kalme golfjes vormt, ritmisch wiegt. Bij de explosieve stukken muziek zijn de kreukels scherper en beweegt het jasje soms zelfs sneller dan de camera kon vastleggen.

De poging om muziek te visualiseren is een terugkerend thema in het werk van de Duitse Brech (1964). In 2008 toonde het Stadtmuseum in Brechs woonplaats München de installatie Portrait of an Orchestra, gemaakt in samenwerking met het Sinfonieorchester des Bayerischen Rundfunks. In de duistere ruimte hingen 100 speakers, elk corresponderend met een van de microfoons die voor opname waren gegeven aan de leden van het orkest. In de installatie was Mahlers Vijfde Symfonie te horen, terwijl je door de verspreide speakers het idee kreeg dat je door het orkest heen kon lopen. De speakers bevatten bovendien een LED-lampje dat oplichtte als dat instrument ging spelen: een zee van lichtjes die feller en zwakker werden met de dynamiek van de muziek. Daar krijg je vermoedelijk zelfs de Britney-generatie stil mee.