Ik loop door de gangen van de HKU in Utrecht en ploeg mezelf door allerlei afstudeerkunst. Gisteren liep ik door de gangen van de AKI en ploegde mezelf door allerlei hedendaagse kunst. En over een paar dagen loop ik door de gangen van de Rietveld academie en ploeg mezelf door hooghedendaagse afstudeerkunst. Weet je wat me altijd opvalt, dat die gebouwen waarin de jonge kunstenaar zijn diep-individuele ik moet ontwikkelen juist altijd zo antiindividueel zijn: het schreeuwt naar school en massaliteit. Dat lijkt me een deprimerende context voor een talent dat zijn eigen pleidooi moet zien te vinden, te formuleren en op de eindexamenexpo te presenteren. In Utrecht is veel werk dat een sociale invalshoek heeft of zelfs naar buiten is gevlucht, alsof de kunstenaarsziel eenzaam is, zijn publiek direct opzoekt en zegt ‘merk mij op, zie mij, hou van mij!’ En precies voor dat laatste ben ik nu op research te Utrecht. Want zeg nou zelf, de beste manier om in de kunstwereld een eind te komen, is via een jonge kunstenaar als accessoire. Wel een kunstenaar die talent heeft, zodat ik dan over zijn rug de ene na de andere galeriehouder of tentoonstellingsmaker kan imponeren met mijn diep doorwrochte inzicht in het werk van mijn vriendje. En natuurlijk kan ik zo en passant vet netwerken en een heleboel leuke klussen scoren.

Probleem is alleen dat mijn doelgroep, de jongmannelijke kunstenaar, er zo mager uitziet. Ik zeg het je, de jongekunstenaarmode komt er momenteel voornamelijk op neer dat ze heel dun staan te wezen in een afzakkende ribbroek. Waren het vroeger de meisjes die er uit moesten zien alsof ze alleen maar sla zonder dressing aten, nu zijn het de jongens die er überslungelig bij moeten staan alsof voedselloosheid de beste staat van zijn is. Maar als ik zo’n jongen zie krijg ik meteen zo’n honger! Ik denk alleen maar aan kroketten, kipkluifjes of lekkere frieten en dat leidt enorm af van het flirtwerk, zodat ik mijn doel niet kan bereiken. Ik heb dus voorzorgsmaatregelen moeten nemen en kom volledig dichtgegeten op de HKU aan. En oh geluk, Fons Welters, De Jonge Kunst Ontdekker loopt voorbij (Zou hij ook een relatie hebben met een jonge kunstenaar?). Ik voeg elegant in en loop rustig in zijn kielzog de expo af. Staat hij ergens stil? Noteert hij wat? Toevallig bij het werk van een jongmannelijke kunstenaar? Dan kom ik in actie. Mocht je me bezig zien, stoor me dan niet, ik ben druk met mijn carrièreplanning. Ik ben wat opgeblazen omdat ik in geen geval honger mag krijgen, maar verder in een opperbest humeur. Ik weet zeker dat ik vandaag leuke kunst en een leuke jongen ga scoren en ik zie er eentje in mijn blikveld die mij bevalt. An die Seite allemaal, hier komt Barbara L. die even haar destiny moet regelen. Hoe heet dit pretpakket? ‘Jeroen’. Een naam waar enorm veel op rijmt! Ik weet zeker dat ik nu goed zit.