In 1930 gaat Louise Bourgeois wiskunde en meetkunde studeren, onderwerpen die ze waardeert vanwege hun stabiliteit. Ze zegt daarover: ‘I got peace of mind, only through the study of rules nobody could change.’ Als haar moeder in 1932 overlijdt stopt ze met ‘the study of rules’ en start ze met het maken van kunst. Ze ontwikkelt een mantra om vooruit te kunnen, met haar kunst en met haar leven: I Do, I Undo, I Redo. 

‘I Do is een actieve staat’, zegt Bourgeois. ‘Het is een positieve bevestiging. Ik heb de touwtjes in handen en ga voorwaarts naar een doel of een wens of een verlangen. Het ongedaan maken is het ontrafelen. De kwelling dat dingen niet kloppen en de angst om niet te weten wat te doen. De Redo betekent dat er een oplossing wordt gevonden voor het probleem. Het is misschien niet het definitieve antwoord, maar er is een poging om vooruit te komen.’

I Do, I Undo, I Redo beschrijft ook haar creatieve proces, dat misschien wel het creatieve proces is. Een proces waarin de drie onderdelen niet zonder elkaar kunnen functioneren. Ook het ongedaan maken is dus essentieel, de kwelling dat dingen niet kloppen en de angst om niet te weten wat te doen. De aarzeling.

Aarzeling blijkt, net als luiheid, een praktijk die wordt omarmd door de auteurs van dit nummer. Een ode aan het proces. Het thema is een onoverkomelijke uitnodiging tot het schrijven van teksten die als een meanderende rivier door het landschap kabbelen. De richting bepaald door toevalligheden. 

De keuze voor aarzeling heeft er ook al snel toe geleid dat er twijfel ontstond over de definitie ervan, en of die hetzelfde is als de definitie van twijfel zelf. Puck Kroon adresseert die schijnbare overeenkomst tussen de twee begrippen en onderzoekt het verschil.

Laat de kabbelende gedachten van deze auteurs tot je doordringen, en besef dat aarzeling een veel beslister praktijk kan zijn dan het in eerste instantie lijkt.