Ik heb ooit een raadsel verzonnen dat eigenlijk niemand snapt. Alleen wolkennerds als ik misschien. Ik bedacht het na het lezen van De Wolkengids van Gavin Pretor-Pinney. Door het lezen van dit boek groeide mijn interesse in wolken, en ik verzegelde mijn enthousiasme met een lidmaatschap bij de Cloud Appreciation Society op 22 november 2020. Ik ben wolkenliefhebber nummer 53.194. Ik kreeg een certificaat, een pinnetje en bestelde er voor mezelf meteen een mok en een T-shirt bij. Cloudspotter realness!

Ondertussen ben ik gehecht geraakt aan de dagelijkse berichten in mijn mailbox. Om stipt 07.29 uur ontvang ik de cloud-a-day, een foto van een wolk met een korte beschrijving. Een felgekleurde zonsondergang met een halo boven de zon, een detail uit een kunstwerk, of een sexy mammatus. Soms verschijnen er esthetische ufo’s in de vorm van een lenticularis of een saai vakantiekiekje waarop ik pas na het lezen van de toelichting de rolwolk zie.

De cloud-a-day is onderdeel geworden van mijn ochtendroutine. Vaak zie ik deze digitale wolken eerder dan de echte lucht. Ik lees de e-mail, leer wat over de Latijnse namen, drink het glas water naast mijn bed leeg, verlies wat urine en doe de gordijnen open. De rare bocht in mijn straat zorgt voor een onverwachts wijds uitzicht. Noem het een dreef in de stad. Ik kan niet anders dan naar boven kijken. Het is iedere ochtend een verrassing. Zijn er net zulke vrolijke vlokjes cirrus intortus als in de e-mail? Vaak niet, maar een uitgesproken wolkendek wakkert mijn zin in de dag aan. 

Soms word ik geconfronteerd met mijn eigen luiheid. Als het kleurenschema van de foto me tegenstaat kijk ik snel en zonder aandacht. Je raakt duidelijk verwend door deze e-mailservice, maar de alinea onder de foto roept me vaak direct weer bij de les. Heb jij weleens een rolwolk in Nederland gezien?! Je moet ervoor naar de andere kant van de wereld, zoals Pretor-Pinney deed. De oprichter van de society ging speciaal naar Australië om de ‘Morning Glory’ te zien. Hij was er in het juiste seizoen, op de juiste plek en toch bleef de wind, en daardoor de wolk, weg. Teleurstelling is dan geen superlatief. Het geluk bleek aan zijn zijde, op de laatste dag verscheen de stratocumulus volutus alsnog.

In de volksmond wordt vaak gesproken over ‘goed weer’ wanneer er sprake is van veel zon en weinig wolken. Wij van de Cloud Appreciation Society strijden tegen dit blauwe-lucht-denken. Een vriend die ik onlangs een lidmaatschap cadeau deed, ging kort daarna voor werk naar de Verenigde Arabische Emiraten. Hen realiseerde zich dat de lucht daar inderdaad nogal homogeen was zonder wolken. ‘Slecht weer’ is slechts een uitspraak voor mensen met weinig waardering voor de variëteit van de lucht. 

Dus als er sprake is van regenbuien ben ik gelukkig. Een stormchaser kan ik mezelf niet noemen, maar ik hoop altijd op een mooi zicht op de cumulonimbus die deze buien veroorzaakt. Er zijn allerlei effecten die kunnen ontstaan en ik kom in een staat van opperste alertheid. De alom bekende regenboog natuurlijk, maar ook bijwolken die de cloud-a-day me helpt te herkennen. Arcus, incus, murus: theater in de lucht.

Het is makkelijk om dit dramatisch uitzicht te waarderen. Maar what about de meest eentonige wolk die er bestaat? De altostratus is een middelhoge wolk die langzaam optrekt en vaak een gigantisch oppervlakte beslaat van wel duizenden vierkante kilometers. Dit is de wolk die de dag grijs maakt. En de dag erna vaak ook. Zonder enige ironie: hoe spectaculair is dat?! Dat je dagenlang maar één wolk ziet? Ik herinner me nog goed een reis naar Frankrijk. We stapten in de auto en halverwege België reden we in de mist. Uren en uren reden we met beperkt zicht op de weg. Dit was een lage variant van de altostratus, simpelweg de stratus. Wat een beauty! Minstens 800 kilometer lang, want pas bij onze bestemming reden we uit de wolk. Prachtig om te voelen hoe uitgestrekt zo’n wolk kan zijn. 

Door deze ervaring kreeg ik meer besef van het weersysteem. Hoe de luchtdruk zich verplaatst over de aarde, de temperaturen die stijgen en dalen. Wolken maken dit zichtbaar. Het weerbericht zou hier wel wat meer aandacht aan mogen besteden, want pas toen ik meer te weten kwam over de hoogteverschillen, thermiek en condensatieniveau leerde ik de lucht lezen. Ofja, hiervoor keek ik naar de lucht en zag ik kippen, vuurspuwende draken, blaffende honden of allerlei emotionele staten van zijn. Wetenschappelijke kennis vult deze beelden aan met nóg meer fantasie. Daar gaat mijn raadsel dan ook over. Hier komt ie:

“Wanneer ben je met je hoofd in de wolken en sta je met beide voeten op de grond?”

Na het lezen van mijn tekst weet je het vast. Ik hoop dat je hetzelfde voelt als ik, als het zover is. 

Een dikke aanrader dus, die cloud-a-day. Het leert me elke keer wat nieuws of het ontroert me met poëzie. Het herinnert me aan de schoonheid van de lucht en laat de variatie zien van wolken over de hele wereld en soms zelfs in outerspace. Het geeft diepgang aan het wolkenspotten en plezier om als CAS-lid nummer 53.194 het enthousiasme te verspreiden. 

#nospon

Malou van Doormaal is wolkenliefhebber en lid nummer 53.194 van de Cloud Appreciation Society. Verder houdt hen van vogels, bomen en drag. Hen staat bekend als drag royalty Maybe Boozegeoisie en werkt als kunstenaar en artistiek leider bij de Academie voor Beeldvorming. 

Ben je nieuwsgierig geworden naar de Latijnse termen die in de tekst worden gestrooid en zou je ook je relatie met de lucht willen verdiepen? Word lid van de Cloud Appreciation Society via deze link: https://cloudappreciationsociety.org

Malou van Doormaal hield voor Tubelight zeven dagen een dagboek van de lucht bij. Lees ze hier.