Alexander (Abs) Brenchley wil maar één ding: ware liefde vinden. Maar hoe te beginnen? Voor hij aan een goed aangeschreven kunstopleiding begon, stond hij bekend als sexy boy: ‘Academia, coke or bonking – what’s the diff?.’ Maar een braakpartij over de saladebar tijdens een meet and greet met Phil Collins (cadeautje van zijn vader), doet hem besluiten dat die tijd over is. Vanaf nu is de wilde Abs de studieuze, nuchtere Alexander. Een Nutty Solitary Man die op openingen jonge kunstenaars aanklampt om hen te overstelpen met gezeur.

Een sms van een oude vriend drijft hem opnieuw het nachtleven van London in. Ze maken plannen voor een club night (Silk Handkerchiefs) tijdens hun donderdagse ontmoetingen in Gaz’s Rockin’ Blues club. Vijf jaar geheelonthouding komen echter niet zonder effect: een groteske vertoning met een meisje op een metroperron resulteert in een met urine doorweekte broek en een sprint het station uit in zijn boxershorts – het is december. Hij is zijn gave kwijt.

Juist wanneer hij op het punt staat de druk van de ketel te halen met een bezoek aan een prostituee, ontwaart hij het door koplampen scherp afgetekende silhouet van de vrouw van zijn dromen. PHWOAR! Eindelijk! Maar dan valt hij flauw door een knellende spijkerbroek en het verhaal eindigt op de vloer van Gaz’s club.

Het karakter van de muziekminnende, schilderende, welbespraakte Alexander Brenchley is bedacht door schilder/performer Paul Haworth. In een lyrisch opgevoerde rap op de website van Haworth contrasteren zijn gladde kaken, het jongensachtige lichaam en de de nerdy bril van Haworth hevig met de expliciete teksten. Al vertolkt hij in deze video (getiteld Alexander Technique) de tragische held uit zijn novelle, je kan je niet aan de indruk onttrekken dat de tekst over hemzelf gaat.

Vrouwen staan bij Haworth, dominant of onbereikbaar, meestal in de hoofdrol. Zowel in deze novelle als in zijn schilderwerk. Op de tentoonstelling die ik zag bij Gabriel Rolt eind 2010, bekroop me het gevoel dat het niet meer goed zou komen met de personages op zijn doeken. Dit ondanks het frisse kleurenpalet en de jonge mensen (blik op oneindig, altijd bezig met iets anders). Ondanks zijn beeldtaal die ontleend lijkt aan graffiti en het atmosferisch perspectief dat ik associeer met natuurschoon en evenwichtigheid. Het leven van deze jonge mensen lijkt echter een hopeloze strijd om aandacht, genegenheid en overwinning.

Silk Handkerchief leest als een beat roman. Een stream of consciousness, waarin Dickensiaans taalgebruik en Cockney met elkaar worden verweven. Heimelijk genot in een volle trein gegarandeerd. Fijn dat er een tweede deel is. Oh ja, en je krijgt er nog een leuke boekenlegger bij ook.