Intimiteit is de glimp van een slipje, net zichtbaar onder het rokje van een lezend meisje in de trein. Intimiteit spreekt uit het beeld van de man, aan tafel in een restaurant, die je vanuit het halfduister aankijkt. Intimiteit is de beslotenheid van het interieur, in warme tinten roze en groen, met frontaal in beeld een wulpse bank van rood skaileer. Maar intimiteit spreekt ook uit de manier waarop foto's van flats en kantoren op klein formaat zijn gepresenteerd. De fotowerken van Hans Aarsman, Uli Martens, Wijnanda Deroo en Nico Bick zijn te zien op de groepstetoonstelling Intimate spaces bij Galerie Van Kranendonk in Den Haag.

De foto's van Nico Bick, klein van afmeting en op houten blokken geplakt, staan kriskras op een houten tafel opgesteld. Niet alle beelden zijn naar de toeschouwer toegewend en dus moet je moeite doen om ze goed te zien. De hoge kantoor- en flatgebouwen die Bick fotografeert staan steeds centraal in beeld, terwijl de gebouwde omgeving zo veel mogelijk is genegeerd. De camera is echter niet scherpgesteld op de flats en kantoren, maar op de voorgrond: een grasveld bijvoorbeeld of een weg, waardoor iets van de zakelijkheid die deze gebouwen meestal uitstralen is weggevallen. De torens krijgen zo een bepaalde zachtheid, een vriendelijkheid, waar ze gewoonlijk niet mee worden geassocieerd.

Anne-Meike van Willegen heeft haar foto's in twee dikke, stevig gebonden boeken gestopt. Op een enkele uitzondering na zijn de foto's zeer klein afgedrukt. Met handschoenen aan (ter bescherming van de boeken), sla je één voor één de dikke bladen om en ontdek je prachtige beelden. De foto's hebben een sterke compositie die Van Willegen combineert met een helder kleurgebruik. De kracht van de compositie ligt in de afgewogen keuze voor een uitsnede. Op de foto met de oude mensen zijn hun voeten en schouders weggelaten, waardoor de relatie tussen de twee lijven des te krachtiger overkomt. Het oog wordt niet afgeleid door onnodige ruis. Uit haar beelden spreekt een grote aandacht, voor de wereld om haar heen, die aan kleine details een enorme zeggingskracht meegeeft. Soms zijn een aantal foto's bij elkaar op een bladzijde geplaatst en ontstaat een verhaal. Het zijn kleine verhalen: over lopende mensen, reflecties in het water, twee schapen in een wei, een kussen scheef op de bank… In het werk van Van Willegen herken je een terloops soort intimiteit.

De meer voor de hand liggende intimiteit in de foto's van Hans Aarsman, Uli Martens en Wijnanda Deroo is in het werk van Bick en Van Willegen niet terug te vinden. De foto's van deze laatste twee zijn over het algemeen formeler; strenger van vorm en compositie en minder ‘snapshot'. Juist de ‘intimate spaces' uit de titel van de tentoonstelling zijn terug te vinden in hun werk. De ruimte tussen twee voeten en de stoep bij Anne-Meike van Willegen en de ruimte tussen de kijker en de torens op blokjes van Nico Bick.

Van Kranendonk presenteert fotowerken die uiteenlopen in onderwerp en stijl, maar bij alle fotografen is veel aandacht voor vorm, kleur, scherpte, compositie en materialiteit te herkennen. Realisme is het uitgangspunt, er is geen sprake van vervreemding of vervorming, alleen van een onverwachte blik. De fotografen verhalen van verwondering over het alledaagse, de bekende wereld om ons heen. De vertrouwdheid van een schouder, een tafelkleed met bloemetjes, een hond op je bed…