Op dinsdag kopte NRC-Handelsblad over de Picasso tentoonstelling: "Tweederangs werken zonder samenhang". De donderdag daarop ronkte de Kunsthal per i-emmetje op de voorpagina van hetzelfde blad: "Reserveren niet nodig: volop kaarten aan de kassa". Erheen dus, naar dat Rotterdamse ‘Museumpark'. Het blijkt de naam voor een volgescheten schelpenvlakte, gevolgd door een soort Helicopterplatform met daarachter de resten van wat ooit een mooi park geweest kan zijn. Het pad dat volgens de wegwijzers richting Kunsthal voert is merkwaardig stil.

Dan doemt de Kunsthal op. Vlak ervoor is een keetje neergezet en een met steigerpalen en bouwplastic in elkaar geknutselde pergola. Men heeft op regen gerekend. Maar ook op samenscholingen zo lijkt het. In het keetje vijf klagende bezoekers. "De prijs is zo hoog", "de Museumjaarkaart niet geldig". Achter de kassa's zitten dames, meisjes nog. Tegen de achterwand staat uitnodigend een robuuste brandkast. Hier is duidelijk gerekend op uitbundige geldstromen. Aan de wanden posters, ééntje van de tentoonstelling en twee met een gek groen autootje dat eruit ziet als een platgeslagen Smart.

Het is, zo blijkt later de ‘Citroën Xsara Picasso, hoofdsponsor van de tentoonstelling'. Twee oudere heren bewaken de entree van het gebouw. Ze kijken als oudere NS-conducteurs, die betere tijden hebben gekend en zich op de been houden door aan het einde van iedere dag de nabijheid van de VUT te memoreren. Een scheurtje en dan ben je binnen. Geen Picasso te zien, maar een hellingbaan met gekleurde stoeltjes waar enige tientallen mensen niks zitten te doen. Ze kijken naar de plaats waar je zou denken dat ieder moment een voorstelling kan beginnen en bestuderen de binnenkomers. Verder gebeurt er niets. Rechts omhoog is een garderobe, waar hoewel niet echt druk, alweer oudere heren licht gestressed staan te zweten. Twee rode hoofden boven witte overhemden en fleurige Picassodassen. De jas maar aangehouden, want het ziet eruit alsof het bij echte drukte -en de zondagmiddag is nog jong- wel eens uit de hand zou kunnen lopen.

Maar dan ontmoet ik eindelijk op gekleurde wanden de "kunstenaar van de eeuw". Even verderop legt een rondleidende jonge man met een Disneyachtige blijheid uit waar het allemaal om draait. "Picasso staat voor "lust for life", voor "levenskunst" verduidelijkt hij gelukkig nog. En verder vang ik zinnen op die gaan over "onverholen sexuele symboliek" en "zij was zijn maîtresse", kortom van kunstgeschiedenis maar dan gebracht als ware het GTST. Maar het werkt. Wat degenen die profiteerden van "volop kaarten aan de kassa" zien, tja dat blijft gissen, maar ze kijken wèl! Die vreemde mix van klassieke museumbezoekers, enkele artistiek uitgedoste cultuurverslaafden, kunstenaars zelfs misschien, maar ook heel veel anderen. Veel ordi chique, zo lijkt het. Zonnebankgebruinde dames en heren, soms een vrouwenbeen zichtbaar achter een duizelingwekkende split.

De winkel is omgetoverd tot een ware Picasso-koopgoot. Achter de kassa drie dames waarvan er eentje enigszins outplaced is gehuld in een M-CEscher- T-shirt. "Ach, ook zo'n beroemd kunstenaar", denk ik maar. De dames kijken niet zo blij, maar werken hard om de rij van driftig chippende en pinnende klanten af te werken. De catalogus lijkt favoriet. Een beetje slap, niet te dik, maar wel te groot boekwerk in het onmiskenbare vrolijke Waanders-design. Voor ƒ 38,50 mag ie mee naar het eigen koffietafeltje.

Dan het mooiste, interessantste en meest intieme deel van de tentoonstelling: het schemerige prentenkabinet. Middenin bevindt zich geheel overbodig een replica van Guernica met gevoel voor drama "het schilderij van de eeuw" genoemd.

Ik moet er van van plassen. Gelukkig bevinden zich in de krochten van de Kunsthal allerlei onduidelijke ruimtes waarvan er eentje de WC's bevat. Een dik meisje op gymschoenen, ongelukkigerwijze ook nog uitgedost in een gestreept schort, als ware ze zo weggestapt uit een schilderij van Breitner, is druk met een rode spuitflacon in de weer. De vloer is spiegelglad, want net gemopt. Aan de muur een schoolschriftblaadje met in aandoenlijk handschrift de tekst: "Toiletjuffrouw niet vergeten a.u.b. want die houd het tenslotte wel voor u schoon, 50 cent". Gelukkig heeft een goede ziel in rood een t achter "houd" gezet. Week betaal ik 1 gulden zonder twee kwartjes van het schoteltje terug te nemen. Ook hoef ik geen pepermuntje uit het Wedgewoodbakje ernaast. Nee, ik ga lekker oude jenever drinken in het restaurant waar het vol is en ruikt naar een echt café. Aan de bar nog plaats. Als ik een ‘oude' bestel kijkt de jongeman aan de andere kant me aan of ik om een tong Picasso vraag bij Beddington's. De baas brengt uitkomst. "Kijk hier…" zegt hij tegen de jongeman, en doet het voor. "Mensen aan de bar, die krijgen hem helemaal vol. Als het naar een tafeltje moet, dan niet, want anders gaat het er toch maar overheen".

Aantrekkelijkheid gebouw ***
Onthaal, ontvangst kassa *
Garderobe **
Houding overig personeel **
Informatiemateriaal (infobladen) *
Bijschriften ***
Zaalteksten ****
Restaurant *****
Boekwinkel *
Toiletten ****
Onderhoud algemeen ****
Bereikbaarheid **