Het heeft de suggestie van huid maar het beeld is te onscherp om zekerheid te bieden. Pas als je heel dicht op de foto zit, kun je iets van huidstructuur ontdekken. Dan zie je ook dat de minuscule tattoeages eigenlijk tekens zijn die op de foto zelf zijn aangebracht. Alleen die vieze vlieg is ondubbelzinnig aanwezig. Zes foto's van de Chinese kunstenaaar Ni Haifeng dragen de titel Asian Yellow. een titel die in combinatie met de foto's gelijk associaties oproept met gele koorts (de vlieg!) of het gele gevaar. Niet toevallig, want Haifeng, die in Zhousan in de buurt van Sjanghai is geboren, maakt graag gebruik van zijn eigen huid of lichaam om een statement te maken over raciale stereotyperingen. Wat is immers een beter visitekaartje voor je ras dan je huidskleur?

Op de expositie Unpacking Europe in Boijmans Van Beuningen doet Haifeng hetzelfde. Maar waar de beelden daar eenduidiger zijn in hun politieke geladenheid zijn de fotoseries in Pand Paulus in Schiedam poëtischer, mysterieuzer én onbegrijpelijker. Voor de foto's in Boijmans heeft Haifeng zichzelf ook beschilderd met bloempatronen maar wel in de kleur die wij in Nederland hebben geclaimd voor ons‚ Delft Blauw. Die kunst is van Chinezen afgekeken. Haifeng reclaimt en toont daarmee een dubbel staaltje raciale stereotypering. Zijn eigen gele huid als uithangbord met daarop het Chinees eigene van versierd porcelein. Haifeng, die in Amsterdam woont, wordt zo als een stukje modern geïmporteerd chinoiserie in een tegelijk serieus en ironisch commentaar. In Schiedam hangt een dergelijke tatoeagefoto. Het achterwerk van de kunstenaar is versierd met dezelfde bloemmotieven. Maar de afdruk is hier in zwart/wit en omdat de associatie met het Delfst Blauw zo wegvalt, is gelijk het effect minder sterk. Echt vrijblijvend zijn de vijf levensgrote portretten van marionettenkoppen. Haifeng heeft een breed exposé nodig, over de mens van de toekomst en die van het verleden, om het werk zwaarte mee te geven. Maar in de foto's zelf komt dat verhaal niet naar voren. De installatie The Constituents boeit langer. Over vijf fotoportretten van mensen met een hondenmasker op worden definities en typeringen van diverse mensenrassen gegeven, verzameld uit allerlei encyclopedieën. Een bulk van dwingende informatie bestookt herhaaldelijk de koppen als een vuurpeloton de veroordeelden. Maar ze blijven stoïcijns voor zich uit staren en geven hun gezicht letterlijk niet prijs terwijl ze worden gebombardeerd met datgene wat ze geacht worden te zijn. Alsof ze zich weigeren neer te leggen bij welke opgelegde definitie dan ook.