Mijn dure Prada highheels (met ronde neus) zijn volledig geruïneerd. Ik ben echt kapot van de hausse aan openingenfeestjes van de afgelopen twee weken. De dubbelklapper was de vrijwel gelijktijdige opening van twee grote tentoonstellingen in Amsterdam en Rotterdam. Eerst was het bal in Rotterdam, waar de laatste aflevering van Die Regierung van komend Dokumenta-directeur Buergel opende in Witte de With. De volgende dag was het feesten in het Stedelijk.

Amsterdam en Rotterdam lijken wel in een Ajax-Feijenoord-achtige kunststrijd verwikkeld: een paar maanden terug was in Rotterdam een re-enactment tentoonstelling en in SMCS een hele re-enactment performanceavond. En nu weer tegelijkertijd twee grote tentoonstellingen over hetzelfde onderwerp: Witte de With heeft een tentoonstelling over Politiek, en Amsterdam heeft het over Populism. Tegelijkertijd een switch van performance naar politiek, tegelijkertijd twee omvangrijke presentaties van grote namen in de kunst over het politieke domein, over macht, identiteit, populisme. Heb ik iets gemist? Politiek is hot en performance is not? Had ik net een goeie quote over re-enactment uit mijn hoofd geleerd – moet ik opeens over normen en waarden beginnen.

Vertwijfeld sluit ik me aan bij een rondleiding van Buergel in Witte de With. “Be what you want but stay where you are”, zegt hij. En dat doe ik, waarop ik de gehele rondleiding mis, maar gelukkig wel in het blikveld kom van de binnenstappende hoofdredactrice van Metropolis M, Domeniek Ruyters. Zij is net zo lang als ik, en dat schept wat mij betreft een band. Ik kijk haar recht in de ogen en zeg: “Ik word gek van uw blad. Dat wisselt veel te snel van codewoord. Als Metropolis beweert dat Local hot is, zie je er opeens twee maanden later overal tentoonstellingen over. Ik hou het gewoon niet bij. Kunt u mij niet alvast het volgende hippe woord verklappen, dan kom ik tenminste niet zo stom over op openingen.” Domeniek schudt meewarig haar hoofd met lange rode lokken en zegt: “De kunst wisselt tegenwoordig net zo snel van onderwerp als de mode bij H&M, waar zo te zien jouw miezerige vestje vandaan komt. Neem gewoon een abonnement en volg mij op de voet; ik ben nu eenmaal de Lidewij Edelkoort van de kunst, een echte trendforecaster”.

Dit schiet niet op. Gelukkig heb ik die avond het Populism-feestje in Amsterdam, en daar staat Saskia Bos, de koningin der curatoren, die inmiddels hele bossen nieuwe curatoren heeft opgeleid. Mevrouw Bos, zegt u mij nou eens, waar moet de curator van de toekomst het over hebben? Ze kijkt me peinzend aan en zegt, “Ach Barbara, nu ik zo naar jouw jonge gezichtje kijk, valt me één woord in: sabbatical. Ik heb genoeg van het kleine Nederlandse kringetje. Ga jij je maar eens als Young Generation bewijzen.” Verbluft laat ze me achter. Saskia Bos uit De Appel jagen is nu ook weer niet de bedoeling. Maar wacht eens, wat had ze eigenlijk in haar hand? Toch niet Metropolis? Waar gaat dat nieuwe nummer over? Young, Jeugd? Jong? Heb ik weer een buzzword gemist?