Ik mis Fabiola.
Niet die ex-koningin van België.
Die is in de heer.
Die heeft haar menselijkheid reeds lang afgelegd en mag niet meer door normale mensen zoals u en ik gemist worden.
Ik bedoel Fabiola, het levende kunstwerk.
De vrouw die op cruciale momenten opdook op cruciale plaatsen in Amsterdam.
Uitgedost in een gewaad van vuilniszakken en wasknijpers maar met een waardigheid een koningin waardig.
Haar gezicht verborg zich achter een mysterieus masker van goedkope
HEMA make-up.
Haar voeten strompelden zich voort in Waterlooplein-hakken.
Haar mannelijkheid had ze afgebonden met een oude, vermoeide poetslap.
Met behulp van de banale werkelijkheid had ze zich aan de werkelijkheid ontworsteld.
Zoals het een goed kunstwerk betaamt.
Waar is ze gebleven?
Kunstwerken sterven toch niet, kunstwerken leven toch voort?
Ik moest aan haar denken, omdat ik een boek las over Barones Elsa, die Berlijnse danseres
die optrad in dubieuze theaters en dubieuze bedden van de serieuze avant-garde.
Ze verhuisde in 1917 naar New York en werd daar de Fabiola van de kunstscene.
Ze schoor zich kaal, schilderde haar hoofd in wilde kleuren en verhulde haar ware sekse achter een androgyne vermomming.
Opnieuw sliep ze zich door de avant-garde, maar had daarbij een zwak voor de homoseksuele man, omdat ze hem in opperste verwarring kon brengen.
En dat is wat ze wilde.
Verwarring stichten.
Ze bracht zelfs het hoofd van Marcel Duchamp op hol… en leverde hem zijn pisbak.
Niet wetende dat ze hem daardoor de eeuwige roem verschafte.
Haar goedgeefsheid was boven de banaliteit verheven.
Zijn kunst verhief zich via de banaliteit.
Haar kunst was haar zijn.
Maar dat soort kunst komt niet in de boeken.
Het wóórd performance bestond nog niet.
Laat staan het genre.
Foto's waren nog plaatjes voor de rijken.
Zij verkeerde wel onder de rijken, maar was het niet.
Haar leven was een kunstwerk dat met haar stierf.

Levende kunstwerken sterven wél.

Daarom moest ik aan Fabiola denken.
Is ze dood?
Is ze ziek?
Moet ze gerestaureerd worden?
Weet ze wel dat ze het van het nu moet hebben?
Want ook zij koerst af op het grote vergeten.
Zeker in een land zonder avant-garde om het bed mee te delen.
Bij deze beloof ik haar in een artikel te eren.

Alleen moet ik dat wel even opschrijven, anders ben ik het morgen weer vergeten.

P.S.
Iemand ooit van Pim Fortuyn gehoord?