Een opening is vaak zo’n dol gebeuren dat de kunstwerken waar het om draait, vergeten lijken te worden. Op de Kunstvlaai was dat niet het geval. Sommige werken waren zelfs alleen op de opening te zien. Auteur Wytske Visser maakte een keuze uit het aanbod.

Merel van ’t Hullenaar, Niels Vis, Simultaan: +19′ 29″ GMT
Hotel Mariakapel, Hoorn
Hotel Mariakapel is een van de instellingen die er voor heeft gekozen zich vooral op de opening nadrukkelijk te presenteren. Naast het wandelpad van de Zuiveringshal naar de Gashouder is een tentdoek gespannen boven een tafel met een aantal zitplekken. Kunstenaars Niels Vis (1980) en Merel van ’t Hullenaar (1977) berekenen daar de exacte tijd van je woonplek. Het project Simultaan: +19′ 29″ GMT is een vervolg op hun deelname aan Kunstvlaai 5. Toen presenteerden zij 1 MonumentaaN, een lijn van oost naar west. Voor Kunstvlaai 7 markeerden de kunstenaars een lijn van noord naar zuid, waarop het 19 minuten en 29 seconden later is dan de ‘Greenwichtijd’. Een tijdzone is namelijk niet zo strak als het lijkt; eigenlijk is het in Rotterdam vroeger dan in Amsterdam, al zijn dat slechts enkele seconden. Aan de hand van uitdraaien van Google Earth bepalen de kunstenaars de exacte tijd op dat moment in je eigen straat. Op de prachtig vormgegeven uitnodiging van Roosje Klap staat de formule vermeld. Het idee dat tijd uniek is voor een bepaalde plek en ervaren kan worden, botst heel prettig met het idee dat tijd alleen belangrijk is om je te haasten. Op de lijn die getrokken is waar het +19 minuten, 29 seconden is ten opzichte van de Greenwichtijd staat nog een klok als gedenkteken aan deze performance.

Arik Visser
Een ander werk in de buitenruimte dat opvalt, is de sculptuur van Arik Visser (1978). Rond een van de bomen voor de Gashouder heeft hij met behulp van een aantal stukken beton en betonnen palen prikkeldraad rond een boom gespannen. De boom bevindt zich nu in een omheining van prikkeldraad. Het werk valt in eerste instantie niet op; het lijkt eerst of de boom beschermd wordt met iets om hem niet om te laten vallen. Maar de draden zijn vervaarlijk hoog gespannen en beschermen de boom niet zozeer, maar omsingelen hem. Eerder maakte Visser in Medium Gallery in Groningen de tentoonstelling The way things could be pink waarin hij ruw prikkeldraad langs de trap spande. Op die plek leek het draad tegen de achtergrond van de roze wanden een versiering, totdat je je kleren er aan scheurde. De beeldtaal van prikkeldraad is vrij heftig. Maar op deze bijna onzichtbare plek is het gebruik van dit prikkeldaad juist heel krachtig, doordat het eerst lijkt weg te vallen in de omliggende omgeving van gebouwen, wandelende mensen en de drukte van de Kunstvlaai. Pas als je het ziet, krijgt het betekenis.

Daan Fikkert, MaHKU
De expositieplekken in de Zuiveringshal zijn al niet zo ruim bemeten, maar de installatie van Daan Fikkert (1981) vraagt je om je nog kleiner te maken. Een houten bureau en stoel zijn dichtgespijkerd met kleine stukken hout. De stoel kan niet meer aangeschoven of verzet worden en het is ook onmogelijk geworden om aan het bureau te gaan zitten. Achter het bureau komt een zwart snoer vandaan. Daar blijkt een diaprojector aan vast te zitten. In de kleine beenruimte onder het bureau worden dia’s geprojecteerd. Als toeschouwer word je gedwongen op je knieën achter het bureau te gaan zitten. Tegen de bruine achtergrond van verschillende kleuren planken schieten beelden voorbij, natuurfoto’s misschien. Juist doordat je extra moeite moet doen en het alsnog niet echt goed kan zien, word je nog nieuwsgieriger.