I LOVE YOU IRENE, I LOVE YOU SIS
I CAN TASTE IT
STAY STRONG

Zo luiden de teksten die op drie rechthoekige metalen platen zijn geplakt in de tentoonstelling Stay Strong. Het zijn de laatste woorden van drie ter dood veroordeelden in Texas. Samen met een grote videoprojectie van een kindergezicht vormen ze het uitgangspunt van de tentoonstelling, die een dialoog op gang moet brengen in het werk van twee in Oslo werkende kunstenaars.

Het begeleidende A4’tje vermeldt verder weinig over de kunstenaars Michael O’Donnell en Dirkjan van der Linde, behalve dat de tentoongestelde werken in de laatste twintig jaar tot stand zijn gekomen. Bij de werken zelf hangt echter geen enkele informatie, zelfs niet wie van de twee de maker is. Wel ligt er verbazingwekkend genoeg een prijslijst, maar het blijft raden welke kunstenaar bij welk werk hoort.

Beide kunstenaars exposeerden eerder in kunstenaarsinitiatief Quartair; O’Donnell in 1995 en 1997, Van der Linde in 1999. Nu tonen zij voor het eerst samen hun werk. De kunstenaars bepaalden dat er voor deze tentoonstelling geen kunstlicht mag worden gebruikt. Slechts het daglicht dat naar binnen valt verlicht de tentoongestelde werken. Hierdoor ontstaat een wat sacrale, maar ook deprimerende sfeer, die zeker aansluit bij de laatste woorden van de ter dood veroordeelden en de verstilde video van het kindergezicht met de intense, observerende blik. Ook een mozaïek van foto’s van een grafsteen en de in het midden van de ruimte opgestelde zuilen van kaarsvet passen in deze stemming. Toch is de verlichting met louter daglicht een onnodige kunstgreep die de andere werken in de ruimte geen goed doet.

Een langgerekte, minimalistisch ogende installatie van Van der Linde die het geluid voortbrengt van een blikje waar doelloos tegenaan wordt geschopt lijkt moeilijk bij het uitgangspunt van de tentoonstelling te passen. Tenzij het een uitspraak zou doen over de uitzichtloze situatie van ter dood veroordeelden. Dan zou ook in de tennisbal op een opgeblazen foto een boodschap verstopt kunnen zijn om over een gevangenismuur te gooien. Bij een roze paard en een grote groene puddingvorm van O’Donnell lijkt een verbinding met de omringende werken wel erg ver te zoeken.

Het is jammer dat de drie laatste zinnen, die als uitgangspunt voor de tentoonstelling dienen, niet in de volledige serie getoond worden, zoals bij eerdere presentaties van O’Donnell. Hier zorgen een gebrek aan context samen met een overdaad aan verschillende beelden voor een onsamenhangend geheel. De individuele werken van beide kunstenaars maken nieuwsgierig naar meer. Van een dialoog kan echter moeilijk worden gesproken, eerder van miscommunicatie.