De kunstenaars die telkens voor een maand te gast zijn in het Friese Kunsthuis Syb, moeten een kleine veldslag leveren om de ruimte naar hun hand te zetten. Er zijn geen witte galeriewanden en de historische omgeving van het pand dringt zich onafwendbaar aan je op. Tijdens haar residency wist de jonge kunstenares Lotje van Lieshout echter handig gebruik te maken van de ambiance.

Van Lieshout realiseerde in Beetsterzwaag haar project Hotel zonder Dieren. Ze veranderde het kunst huis in een hotel en filmde een aantal hotelgasten die ronddolen door een interieur waar in de gordijnen, in het behang, in het servies en in de meubelen afbeeldingen van dieren verwerkt zijn. De bewoners zitten opgesloten in het hotel en weten niet waaraan de afbeeldingen refereren, alsof het een fenomenologisch doolhof betreft. De hotelgasten hebben geen kennis van de buitenwereld en hebben nooit een levend dier gezien. Zo eet een meisje in de film een vis terwijl ze niet eens weet dat zulke dieren in het water leven. De bewoners spreken niet zelf; hun gedachten worden verwoord door voice-overs, geschreven en ingesproken door verschillende dichters en schrijvers, waaronder Tsead Bruinja, Hannah Buenting, Daniel Dee, Annemieke Gerrist, Elmer Kuiper en Jonathan van het Reve. Deze bijdragen zijn nogal wisselend van karakter. Sommige voice-overs zijn nogal poëtisch en abstract van aard, terwijl andere heel beeldend overkomen. Dit komt niet ten goede aan de verhaallijn van de film, maar het doet gelukkig niks af aan de sfeer van het werk.

Door de grote nadruk op de stilering en atmosfeer van de ruimte, sluit dit project aan bij eerder werk van Van Lieshout. Zo maakte zij voor haar afstuderen de film A World of Make-Believe, die zich afspeelt in een film noir-achtig decor dat helemaal is opgebouwd uit papieren zwart-wit kopieën.

Ook in de presentatie van Hotel zonder dieren werd de strijd aangegaan met de ongestucte kale wanden van het pand. In het laatste weekend van Van Lieshouts verblijf werd de uiteindelijke film getoond tussen de overblijfselen van het decor. En dat was verwarrend. Als bezoeker sta je immers temidden van het decor dat ook in de film wordt vertoond, waardoor je jezelf nog meer in de sfeer van het hotel waant. Doordat de scheidslijnen tussen fictie en werkelijkheid op subtiele wijze worden bevraagd, is deze verwarring vruchtbaar, maar misschien niet alomtegenwoordig genoeg om het voor de bezoeker tot een totaalbeleving te maken.