Ik heb Erik van Lieshout naakt gezien. Hij danste voor me, liep op en neer, sprong heen en weer, en ondertussen bungelden alle details vrolijk voor mijn ogen. Het was indrukwekkend kan ik wel zeggen: hij mag dan klein van stuk zijn, hij is op onderdelen groots. Natuurlijk wilde ik wel handtastelijk worden, maar helaas was het een videofilm die ik zag. De video heet Up! en gaat over het feit dat Van Lieshout down is. Erik heeft een dip en zoekt wanhopig naar troost. Hij huilt, hij schreeuwt, heeft zware gesprekken met therapeuten en wandelt ruzieënd door het bos met zijn moeder. Ik heb nog nooit iemand met zoveel energie depressief zien zijn.
Ik vertel het dipverhaal aan mijn Engelse vriendje J. dat ik op de Rijksakademie heb opgeduikeld. We fietsen langs de grachten in Amsterdam op weg naar een feestje van kunstenaar Sara van der Heide. En net als ik verder wil ingaan op de details in de video, fietst hij pardoes de gracht in. ‘Wat doe je nu, idioot!’ ‘Nee snel! Take a picture with your Nokia N91*!,’ roept hij al watertrappelend terug. ‘Ik moet in die tentoonstelling van Bas Jan Ader in De Appel. Take a picture en zend ‘m door naar Theo Tegelaers!!’ Bas Jan Ader, dat is ook al zo’n depressief type. Het past helemaal bij het weer dat De Appel een tentoonstelling wijdt aan Ader. Het is herfst en dan ligt de winterdip inderdaad op de loer. Ik kijk naar de druipnatte J. en besluit door te fietsen. Ik wil lol trappen op dat feestje en als hij serieus een tribute aan Bas Jan Ader wil brengen dan is het beter als ik hem verlaat. Valt er tenminste echt wat te huilen.
Als ik op het feestje sta, valt me op dat de stemming er bepaald niet in zit. Jill Magid kijkt de hele tijd achterom omdat ze het gevoel heeft dat ze door bewakingscamera’s in de gaten wordt gehouden, Maria Hlavajova is geheel in het zwart gekleed en Germaine Kruip heeft het alsmaar over donkere wolken die zich boven ons samenpakken. Xander Karskens vertelt aan iedereen dat hij genoeg heeft van de drukte van Amsterdam en een rustige museumbaan wil. Het liefst ver weg, in Haarlem bijvoorbeeld. Maurice van Valen wil zijn galerie sluiten. Emily Pethick heeft een huis gehuurd zonder meubels, Maria Barnas is allemaal boeken kwijt, Jan Rothuizen is zichzelf kwijt en Danila Cahen mompelt steeds dat het oorlog is. Lily van der Stokker heeft De Zeurclub opgericht. Frederique Bergholtz wil niet meedoen omdat ze niet kan dansen. De hond van Lars Eijssen wil niet meer door hem uitgelaten worden en Sara van der Heide moet over een zoveelste dame heen komen. Jelle Bouwhuis ziet het ook niet meer zitten, maar dat schijnt te zijn omdat hij amateuristisch toneelspeelt.
Niemand die het gebruikelijke succesverhaal houdt: het is één en al ellende. Opeens begrijp ik het: De Dip Is Hip! Klagen is Cool! New Negativism! Misschien moet ik mijn J. toch maar even uit de gracht gaan redden. Het kon wel eens zijn dat hij in een actuele trend past en daar wil ik best mijn voordeel mee doen. Ook al haalt hij het op details niet bij Erik van Lieshout.
*de redactie neemt geen verantwoordelijkheid voor onafhankelijke door B. Lodde aangegane sponsorcontracten