“Als je deze foto aanschaft dan zal ik je eeuwig dankbaar zijn…” fluistert de bevallige Adriaan van de Have in het eveneens bevallige oor van Hans Voorheen Kemna Casting. “Moet ik je soms even pijpen” ketst in onvervalst Rotterdamse tongval Kemna gewiekst terug. Maar de toon is nu op deze, zoveelste editie van Art Basel gezet. En die toon heeft alles te maken met de onderhuidse seksuele voor- of afkeur van de toegestroomde hordes aan kunstverzamelaars, media- en andersoortige geile mensen. Voor de goede orde, de koop van Kemna ging niet door. Want wat Adriaan natuurlijk niet kon weten, was dat Kemna (Hans) de hele avond geen oog dicht heeft kunnen doen omdat onder zijn wijd openstaand raam van nota bene hotel l’Europe, het gekerm en geweeklaag van de locale, Taiwanese hoertjes die voortdurend à la Suisse gepenetreerd werden, voor behoorlijk veel overlast zorgden. Kemna mag dan veel gewend zijn als voormalig casting director, deze integratie van allochtonen ging zelfs hem door merg en been.
Zelf slaap ik helaas door alles en iedereen heen; maar mijn verbazing ‘s ochtends nog voordat ik ‘n stap buiten ons hotel heb gezet: er staan twee levensgrote, echte olifanten in het gelid de uitgang te blokkeren. Is dit een secret performance van alweer die Maurizio Catelan? Nee, het is een demonstratieve reclamestunt van Circus Knie die pal tegenover de ingang van Art Basel zijn tenten heeft opgeslagen. Amper bekomen van de schrik struinen Hans en ik de verdiepingen af naar leuke lekkere nieuwe kunst. Het fascinerende aan zo’n mega-kunstbeurs als Basel (60x de KunstRai en 1000x interessanter) is het betrappen van het ongegeneerde mechaniek dat geruisloos zuivere make believe, “Paul Shallow is hot”, tot klinkende munt weet om te zetten. Vaak binnen luttele seconden als het gerucht van wie Hot en wie not so Hot aan de juiste (lees de rijkste, de machtigste) verzamelaars ter ore is geserveerd. Het artificiële gerucht is oppermachtig in Basel, daardoor ook daarbuiten.
Dus is Wolfgang Tillmans nog steeds meer dan superhot. Van hem kochten Hans en ik dan ook enkele werken, die ongetwijfeld tot sleutelwerken van zijn oeuvre zullen worden. Van Erwin Wurm hebben we geloof ik ook het nodige weten te bemachtigen. Deze Oostenrijkse fotograaf had een vetwagen op de verdieping art unlimited, die veel indruk maakte. Van Matthias Hertman, Fiona Tan, Morimura, Raf Simons en van een Zuid-Afrikaan uit de stal van Maryan van Tilborg werd het een en ander ingeslagen. Shop Untill you Drop was weer eens het devies.Voor het fenomeen kunsthandel (grof geld uitgeven en verdienen aan en met moderne kunst) wordt in de vaderlandse media en door ambtelijke beroepsgroepen als museumdirecteuren en conservatieve aanhang enigszins meesmuilend, met dédain collectief de neusjes opgetrokken. Het is in Holland niet sjiek om een stuiver aan kunst over te houden. Het vrije marktmechanisme is ten aanzien van moderne actuele kunst ordinair, onbetrouwbaar en weet ik al wat nog niet meer. Daar hebben de standhouders op Basel echt geen boodschap aan en dat is maar goed ook. Want wat is er in godsnaam leuker om met eigen geld te smijten en er nog een fantastisch kunstwerk voor te krijgen ook.
Tja, je moet zelf het geld eerst verdienen en daar maken ze in Basel echt een feest, een soort hogere wiskunde van. De ravissante Hester A. van Akzo-Nobel kon niet wachten om zichzelf te laten scannen voor 2000 dollar om aan iedereen te kunnen laten zien hoe beeldig ze wel was geworden. Hans en ik moeten toegeven, Hester is ‘n blonde stoot waar de artistieke lage landen nog veel mee te stellen zullen krijgen. Chris Dercon, die een of twee dingen die ik van hem weet, kocht voor wel twee miljoen aan serieuze kunst voor ‘n Spaans museum. Voor het Boijmans kocht hij bij ondergetekende twee zwarte (“heb je die echt nog?”) Jan van Eyck spiegels van de formidabele Bernard Heesen. Zo combineren we business with pleasure.
Op de afterparty van de Liste, de jonge galeriebeurs, bleek Dirk Vermeulen zich kostelijk te vermaken met Wouter van Leeuwen, de jonge Rotterdamse fotoverzamelaar, die er over denkt om een nieuwe galerie te openen in Amsterdam. Ook de inspirerende Diana Stigter kan nauwelijks meer wachten om haar nieuwe galerie te openen op 1 september. En dan zal ik het maar niet hebben over het spook van The Secondary Market dat wel degelijk ook in Basel rond sloop. Maar daarover misschien de volgende keer.
Als altijd je Rob Malasch