Met RAM heeft Rotterdam terug wat de stad vier jaar node heeft moeten missen: de even eigenzinnige als professionele galerie die wars is van stromingen en eigen gewoonten. Galerist Berry Koedam gelooft niet in vaste lijnen in haar programma. "Het moet over kunst gaan en verrassend blijven. Persoonlijk zie ik geen verschil tussen figuratief en abstract werk, wat tot ongebruikelijke combinaties kan leiden."

Op een steenworp afstand van de eerste editie van RAM heeft Koedam in een vergelijkbaar voormalig bedrijfspand een tentoonstellingsruimte gerealiseerd die is verdeeld in vier verschillende zalen met een eigen karakter en functie: een grote zaal voor kunst, design en multimedia, een tweede grote zaal voor thematische en solotentoonstellingen en twee kleinere, intieme kamers die dienst doen als tekeningenkabinet en projectruimte. In de steigers staat nog een projectieruimte voor video en diaproducties.

‘Different People II' is, na een uitwisseling met Porto, de tweede tentoonstelling in RAM en strekt zich uit door de hele galerie waarbij de specifieke kwaliteiten van de zalen zijn benut voor werk van kunstenaars waarin zeer verschillende visies van het mensbeeld naar voren komen. In beide grote zalen trekt een sculptuur van bescheiden formaat, uitgevoerd in onopvallende kleuren direct de aandacht. Het zijn de gevoelige beelden van Mirjam Hoekman, een in leeggeblazen eieren en was uitgevoerd kopje en een rank staand figuurtje in een wolk vlinders, die zijn geknipt uit sierlijk met de hand beschreven lijntjespapier.

De kwetsbaarheid die Hoekman uitdrukt met haar materiaal komt op een subtiele manier terug in tekeningen van Arno Kramer en litho's van Co Westerik. De situaties waarin Kramer zijn personages plaatst, tekent hij in lichte, soms krabbelige lijnen ingekleurd met vlekken transparante verf. In nauwelijks leesbare letters willen ze ons nog snel iets toevertrouwen, voor hun anatomie oplost in de achtergrond. De draadfiguren van Westerik lijken een stuk taaier, al zijn ze door menselijke gevoelens en relaties in bizarre situaties geraakt.

Net zo aanwezig als de restruimten in de litho's van Westerik, zijn die van Amie Dicke. 'How sweet is the space between my legs', nr. 1 en 2, zijn grote hompen marsepein waarin de binnenruimte van de benen van de kunstenaar, van voeten tot kruis, is afgedrukt. Door het roze suikergoed dat van de sculpturen afdruipt klinkt de vraag van de kunstenaar als een zoete belofte. Dezelfde zoete kleuren heeft het meisje in de kinderkamer op een linosnede van Vanessa Jane Phaff. Dit werk mag ook worden gezien als een belofte, omdat Phaff zou exposeren maar door tijdgebrek moest afhaken. Wel werkt ze op het moment voor RAM aan een uitwisseling met Galerie Module in Porto en Lissabon.

De nieuwe versie van RAM biedt ruimte aan dwarsverbanden en complexiteit zonder dat de rustgevende eenvoud van het interieur verstoord raakt. Na de gewaarwording van veelheid die zich in ‘Different People' ontvouwt biedt het ruimtelijke schema houvast om eigen lijnen en associaties te ontdekken.