Zeeland is voor mij – Randstedeling die ik ben – het einde van de wereld. Samen met Groningen, maar dat grenst nog aan Duitsland. Het Zeeuws Museum associeer ik met gehaakte kanten mutsjes en een recente ‘sensationele’ tentoonstelling waarvoor op de flyer die keurige Zeeuwse meisjes in hun ondergoed stonden. Deze ‘volkskunst’ die de kern van de collectie is, is echter ook ooit toegeëigend door Marcel Broodthears voor een fictief museum dat hij in 1968 samenstelde (uit onvrede met de toenmalige situatie in de kunst). Nu is de vraag hoe deze folkore zich verhoudt tot ‘serieuze’ kunstproductie weer uiterst actueel, en werd een drietal hedendaagse kunstenaars uitgedaagd met dit vraagstuk. (NH)