Kunstvlaai 2014, Amstelpark. Wat doe je in een park? Wandelen, picknicken, lummelen, lezen, spelen, bloemen ruiken, vogels horen, verliefd worden. Ik ben tijdens Kunstvlaai een beetje verliefd geworden. Verliefd op Arnisa Zeqo, de eigenaar van de Amsterdamse galerie Rongwrong. “Maybe I love books even more than art.” Dat zei ze en toen was het gebeurd. Of misschien daarvoor al, toen ik de aankondigingstekst las over wat Rongwrong zou tonen op Kunstvlaai.
Rongwrong is een galerie die kunst combineert met theorie. Voor Kunstvlaai heeft Rongwrong kunstenaar Olivia Dunbar uitgenodigd om werk te maken. Maanden geleden hebben Arnisa en Olivia samen een plek in het park uitgekozen. Ze kozen voor een grasveldje met daarnaast een perkje met een olijfboom en weer daarnaast een Romeinse zuilengalerij overwoekerd met klimop van rozen. Olivia heeft vervolgens verschillende werken gemaakt. Zowel de galeriehoudster als de kunstenaar bleken het boek De natuur van de dingen van de Romeinse dichter Lucretius te lezen en deze tekst vormt het theoretisch uitganspunt. Park, natuur én park en spel. Want naast het werk van Dunbar wordt er ook een spel gespeeld. Het grasveld gebruiken ze namelijk om een balletje croquet te slaan. Aan de achterkant van het speelveld is een leeshoek. Daar ligt De natuur van de dingen voor wie in het park wat lezen wil.
“This is my favourite”, zegt Arnisa. We staan in de Romeinse zuilengalerij en kijken naar het werk van Dunbar. Op een aantal zuilen heeft ze witte velletjes papier geplakt met daarop handgeschreven zinnen. Die zinnen komen uit De natuur van de dingen. Ik zie het grijze steen van de zuilen, doornen van de rozen. Het witte papier reflecteert het licht. Prachtige zinnetjes dwalen door mijn gedachten. Zo vaak mislukt subtiel werk, hier is het raak. Arnisa en Olivia vonden elkaar in de teksten van Lucretius, ik wil zijn boek nu ook lezen. “In death there is no longing”, staat er op Arnisa’s favoriet.
Een ander werk van Dunbar is een billboard met grote witte letters in een blauwe hemel: R U OK? De vraag komt je al uit de verte tegemoet. Als je doorloopt zie je dat daarachter mensen croquet spelen. Met hoe veel mensen gaat het in de wereld oké? En hoe veel mensen voelen zich verre van dat? En waarom helpt kunst daar niet tegen? “Waarom doe je niks?” De moed zinkt me in de schoenen als Arnisa dat vraagt.
Waarom lummelen we in een park? Omdat Rongwrong met deze bijdrage het publiek verheft. Het lijkt simpel en voor de hand liggend, maar dat verraadt goed werk. Trek je witste kleding aan en combineer het met een pastel. Slenter door de zuilengang, neem de gedachten van Lucretius in je op. Speel mee in het spel en ga daarna voldaan zitten bij de kapstok. En vraag dan: “Arnisa, zullen we nu samen Lucretius lezen?” Lezen omdat we leven. In death there is no longing, maar nu nog wel want we leven. Leven ís verlangen. Ver. Lang. En.
