Tubelight Choice A Festival #1: De menselijke drang iets ‘eigen’ te maken
Anne Marijn Voorhorst
Tijdens de Marathon of Openings op donderdag 24 november bezoek ik Mertens Frames Project Space by Plan B. Met een grote groep, uitgewaaid door de frisse noorderwind, bevinden we ons te midden van de installatie van ex-Rijksakademie- en De Ateliersresident Derk Thijs. De officiële opening van de tentoonstelling is pas op 9 december, maar als K_nstvl___bezoeker is er al veel te zien.
Met het betreden van het werk belanden we in Thijs’ tijdelijke studio. Hij noemde zijn project At Home, wat onder andere voorkomt uit het feit dat Thijs letterlijk om de hoek van Plan B woont. De titel geeft de ruimte direct een gemoedelijke sfeer.
Het work in progress is speels; er zijn houten structuren in de ruimte en tegen de muren bevestigd. Latten met driehoekige inkepingen en andere komische details, zoals de figuren van zoute sticks, werken ontwapenend. Maar vooral de strengen en vormen van doppinda’s die Thijs aan de muur heeft bevestigd met dubbelzijdig tape zijn een hoogtepunt. Op meerdere plekken laat het plakband los, wat het geheel iets aandoenlijks geeft. Ik moet denken aan de symmetrisch ingerichte vensterbanken zoals je die in de Vogelbuurt rondom Plan B tegen kunt komen. Thijs’ installatie raakt de huiselijkheid van deze evenwichtige doch knullige samenstellingen van planten en beeldjes. Zijn werk lijkt een ode aan de menselijke drang om iets ‘eigen’ te maken.
Ook benieuwd naar de ontwikkelingen in zijn installatie? Bezoek de opening op 9 december.
Tubelight Choice #2: Installatie met een zoete nasmaak
Rosanne Schipper
Het werk Inertie de l’Écho bestaat uit suiker. 450 kilo aan suiker om precies te zijn. Kunstenaar Jean-Philippe Paumier heeft tijdens zijn residency in Peer Paper Platform een installatie gebouwd die geluid moet dempen. Door suiker op de wanden te plakken, in een vorm die doet denken aan geluidsabsorberend schuim, biedt de kunstenaar de bezoeker de ervaring van stilte.
De link met het bekende Plight (1985) van Joseph Beuys, een installatie in het Centre Pompidou waarbij rollen vilt op de muren ervoor zorgen dat al het geluid wordt verstomd, is snel gelegd. Toch is de ervaring van beide werken geheel anders. De stilte van Beuys voelt zwaar aan. De geur van het vilt is indringend, de sfeer in de ruimte drukkend en het werk laat een onheilspellend gevoel achter.
Bij Paumier daarentegen is de stilte juist comfortabel door de lichtzinnigheid van het werk. De suiker schittert prachtig in het licht en heeft een fragiele, bijna gewichtloze uitstraling. De waarde van het werk is dat het je een moment van absolute stilt laat ervaren waar je een zoete nasmaak aan overhoudt.
Zondag zal Paumier zijn installatie afbreken en de klontjes suiker mogen door de bezoekers worden meegenomen naar huis. Je kunt het werk bewaren of ervoor kiezen om het op te eten.
De finissage van Inertie de l’Écho vindt op 27 november 2016 plaats met om 15:00 uur een ‘Sugar Talk’.
Tubelight Choice #3: Ode aan de buitenbeentjes
Rosanne Schipper
Wanstaltige schilderijen, kitscherige beelden en uitgesproken kunstwerken. De ruimte van art space Schatjes is gevuld met een zeer uiteenlopend collectie werken die slechts gemeen hebben dat ze zijn afgedankt en afgewezen door de kunstwereld. Objecten die niet binnen de museummuren worden toegelaten, kunstenaars van wie het werk nooit tot de canon zal toetreden, kunstuitingen die in de vergetelheid zijn geraakt.
In de tentoonstelling For What It’s Worth, The Joanna Harkov Collection wordt onderzoek gedaan naar de vraag waarom bepaalde objecten worden gewaardeerd en anderen niet. Wat bestempelen wij als kunst? En op basis waarvan wordt dit bepaald?
Centraal in de tentoonstelling staat Joanna Harkov, een bevlogen verzamelaar die kringloopwinkels en rommelmarkten afstruinde naar afgedankte kunst. Zij ging opzoek naar onbekende parels en liet zich meeslepen door de schoonheid van imperfectie.
For What It’s Worth stoelt op een interessant paradox. De tentoonstelling toont kunst die niet wordt gewaardeerd, maar juist door aandacht hieraan te besteden is het onontkoombaar dat deze kunst niet langer ongewaardeerd is. Dit maakt dat het een boeiende tentoonstelling is die niet alleen de waarde van kunst bevraagt, maar ook speelt met de rol van de kunstinstituties bij het bepalen van die waarde. For What It’s Worth is een prachtige ode aan de buitenbeentjes in de kunstwereld.
