De performance van de Duitse kunstenaar Klaus Weber (1967, Sigmaringen) op het Hofplein in Rotterdam eindigt met de vraag of de stad potentie heeft. Deze woorden werden gesproken ter gelegenheid van de opening van zijn eerste overzichtstentoonstelling. In Showroom MAMA (Media And Moving Art) is werk te zien dat hij tussen 1991 en 2005 maakte. Zijn werk is onder andere geëxposeerd in New York bij Andrew Kreps Gallery (2004) en in Londen bij Frieze Art Fair (2003) en Cubitt Gallery (2004). Of Rotterdam potentie heeft als voedingsbodem voor één van zijn projecten moet nog blijken.

Het werk van Klaus Weber is een klein verzet tegen de vaststaande structuren in de stedelijke omgeving. Hij daagt deze structuren uit door verschillende nieuwe perspectieven te creëren. Een voorbeeld hiervan is de LSD Fountain (2003), die hij voor de eerste editie van de Frieze Art Fair maakte. Water waar homeopathische LSD aan is toegevoegd, stroomt over deze kristallen fontein. Boven de fontein hangen aan het plafond de vleesetende planten Nepenthes, genoemd naar een drug voor vergetelheid uit vroegere tijden. Volgens het oorspronkelijke ontwerp moet de fontein midden in een hal worden geplaatst, die een bestaande publieke ruimte omvat – bijvoorbeeld een grote kruising in een stad. De elementen die zich op die plaats bevinden, zoals verkeerslichten en zebrapaden, verliezen door deze isolatie hun functie. De hal moet van transparant materiaal worden gemaakt, waardoor je alleen van binnen naar buiten kunt kijken. De gelijktijdige positionering van het subject zowel binnen als buiten zijn bekende omgeving en de werking van het hallucinogeen LSD bieden een alternatief perspectief op de stedelijke ruimte. Webers streven om de fontein volgens het originele ontwerp in een grote Westerse stad te realiseren, is zeer idealistisch. In de hedendaagse maatschappij, waarin veel mensen van elkaar en hun omgeving vervreemd raken, kan LSD Fountain een plaats voor meditatie en toenadering zijn.

Een andere manier om de stad te transformeren, laat Klaus Weber zien met Unfold (2005). Hij kweekt eetbare ‘trottoirchampignons’ die door asfalt heen kunnen groeien. In Showroom MAMA is hieraan een ruimte gewijd. Unfold is een remake van Unfolding Culde- Sac (2004) in Cubitt Gallery in Londen en het bestaat uit een tuinhuisje waar asfalt omheen is gestort. Onder het asfalt zit een laag aarde en een laag compost waarop de sporen van de paddestoelen zijn uitgestrooid. De paddestoelen ontontwikkelen zich snel bij een hoge temperatuur en zullen over enige tijd door het asfalt heen groeien. In een hoek van de ruimte staat een koelkast met daarop de tekst Help yourself. Hij is gevuld met bierflesjes waarin sporen van de trottoirchampignon zitten. Weber nodigt de toeschouwer uit om zelf sporen uit te strooien in Rotterdam, om zo scheuren te veroorzaken in het openbare bezit. Als het publiek van deze tentoonstelling zich aangesproken voelt door zijn werk en zijn uitnodiging, zal deze stad van staal en beton binnenkort veel scheuren gaan vertonen.

Op originele wijze daagt Klaus Weber de vaststaande structuren in de stedelijke ruimte uit en onderzoekt hij de interactie tussen de mens en zijn omgeving. Zijn performances en projecten zijn verrassend en prikkelend. Weber doet een voorstel voor een alternatieve stad, waar paddestoelen door het asfalt heen groeien en de mens zich kan laven aan een fontein met LSD. Het klinkt als een droom, maar in Rotterdam is het werkelijkheid.