Nu we weer naar buiten mogen en bij publieke ruimtes naar binnen, vraag ik me af hoe ik buiten kom. Ik zag ‘buiten’ vooral als een non-ruimte: te zien vanuit het raam en alles voorbij de deur. Maar aan het einde van de straat ligt de volgende stad en bereik je de grens dan treed je, als je mag, het volgende land binnen. Ik las dat Bir Tawil, een gebied tussen de grenzen van Egypte en Soedan, het enige stuk grond op aarde is dat door niemand wordt opgeëist.
Dear A
the sky is on fire
Z
uit open letter A and Z van Janice McNab,
gezien op voorruit Page Not Found
In een kleine glazen kubus in Bulgarije plaatste Sanne Kabalt twee doorschijnende foto’s. De ene toont een doorkijkje naar de vorming van lavastenen in IJsland, de ander de ingang van een grot in Laos. De kubus is de Razklon Gallery en staat op een drie meter hoge bakstenen sokkel die doet denken aan een put. Aan de zijkanten staan letters in zwarte stenen die naar de dorpen eromheen wijzen. Als je vanuit de juiste hoek kijkt, zie je drie landen tegelijk, of je ziet Bulgarije vanuit Laos, of IJslandse lavasteen vanuit Bulgarije. Kabalt noemt het A doorway, entrance or gate (2021) en ze creëert binnen de kaders van het glas een plek waar je onbegrensd tussen de drie landen mag bewegen.
Op een andere grens tussen binnen en buiten – een raam in Nederland – startte Stichting Page Not Found het doorlopende project Open Letters, waarin ze open brieven van kunstenaars en schrijvers op haar voorruit publiceert.
Stichting Page Not Found is een non-profit organisatie gevestigd in Den Haag, die zich inzet om kunstpublicaties beschikbaar te maken voor een breed publiek, en publiceren als artistieke praktijk stimuleert. Het project Open Letters begon tijdens de lockdown, toen de publieke binnenruimtes gesloten waren. De eerste brief op het raam was van Paul Maheke, genaamd The year I stopped making art. Why the art world should assist artists beyond representation; in solidarity.
The year I stopped making art was the year I became a single parent. It was 1622, I got enslaved and was taken by force to North America to work in a field. It was 2003 and I had to travel to another country to get an abortion. The year I stopped making art was 1997. When I had to save thousands for my tritherapy and to provide for my mother who had just lost her job. It was 2017 when I fell short of money to pay the registration fee of the photo contest, of the art residency, of the entrance exam at the prestigious Uni. (…)
De teksten op het raam zijn kwetsbaar en urgent en wijzen vaak op de onhoudbaarheid van het constant naar buiten treden als maker. Jakob Jakobsen schrijft bijvoorbeeld dat hij ziek is, stopt met werken en hoopt op een arbeidsongeschiktheidsverklaring, maar dat hij ook daarvoor werk moet verrichten.
There are many of us who dream of a different set of conditions where we can work in the rhythm of the most wonderful music, jointly offering up what we wish to. That’s not merely anything. That’s a whole new society.
uit Letter of Resignation van Jakob Jakobsen
De buitenwereld blijkt een lopende band van arbeid te zijn, een rattenrace die zich tijdens de pandemie steeds dieper onze privésferen binnendrong. Vergaderen en lessen volgen vond niet langer plaats in kantoren en schoolgebouwen, maar veranderde in digitaal bellen vanuit woon- of zelfs slaapkamers. Misschien wil ik niet naar buiten, maar zoek ik juist een veilige binnenplaats.
a moment
please
could you
hold
the door
to have a foot
in
see
uit gespiegeld script The-foot-in-the-door van Arthur Cordier,
gezien op voorruit Page Not Found
Emma Wiersma schrijft, maakt, publiceert en studeert.
