Op deze regenachtige dag is de zaal toch wederom goed bevolkt. Na de introductie door Dominic van den Boogerd begint Elizabeth Price aan de laatste lezing van dit seizoen. Fijn dat een kunstenaar van haar niveau eerlijk bekent jarenlang te hebben geworsteld met het leren spreken over haar werk voor een groot publiek. Ze heeft een tijd niet over haar kunst gesproken omdat het de productie van nieuw werk in de weg stond. Ondanks haar openheid over de situatie komt Price toch enigszins gespannen over, ze vult haar zinnen met een stroom van woorden die voor de toehoorder soms tot duizelingen leidt.
De eerste twintig minuten gaan als een waas aan ons voorbij, haar eloquente en rappe manier van praten in combinatie met de complexiteit van haar werk is moeilijk te bevatten. Wat zien we? Waar gaat het werk over? Price toont At the House of Mr. X uit 2007, een interieur van een privéverzamelaar uit de jaren zestig is het onderwerp.
We worden meegenomen en rondgeleid door luxueus ingerichte kamers terwijl geprojecteerde teksten onder bombastische muziek het verhaal vertellen. De kijkers worden uitgenodigd deel te nemen; te dineren aan de chique keukentafel of uit te buiken in een van de designfauteuils. Het werk dient als een houvast voor de verdere lezing die verder ingaat op haar interesse in archieven, historische collecties en architectuur, die verwerkt wordt in haar video-installaties.
Het proces van archief naar film weet Price mooi te vatten door een screenshot van haar computer te tonen waarop een montageprogramma draait. We zien de verschillende stappen van het redactieproces. In de twee tijdlijnen – éen voor beeld en éen voor geluid – sleept ze verschillende items uit een keurig gesorteerd archief op haar harddrive. Daarna begint het structureren. Ze schuift veel heen en weer maar gaat nooit terug in de versiegeschiedenis, het proces van rangschikken hoort bij het werk.
Om spanningen weg te nemen geeft Price toe dat ze soms bewust met drank op achter de computer gaat zitten om bepaalde keuzes in de edit te maken die ze anders moeilijk kan maken. Na een avond structureren begint een meer geordend proces van twaalf uur per dag rangschikken. Door haar manier van werken, het constante en langdurige editen van het beeldmateriaal, is het werk vaak schizofreen van aard.
De vele sporen op de tijdlijn kunnen we zien als een metafoor voor de complexiteit van haar werk en de verschillende lagen die haar werk rijk zijn. Ondanks haar vrij intense en gecompliceerde lezing blijven we gefascineerd achter.
In deze rubriek berichtten Thomas Stokmans en Menno Dudok van Heel over de zesdelige lezingenserie in De Ateliers. De lezingenreeks is ten einde. Vrijdag 27 november opent de tentoonstelling Paloma Polo ‘Unrest’ van 5-8. RSVP via office@deateliers.nl