Auteur Noor Mertens noemt de Kunstvlaai ‘een oerwoud van goede bedoelingen’, waar echt interessante werken helaas maar met moeite te vinden zijn. Toch is het haar gelukt er drie te vinden die het vermelden waard zijn.

De Kunstvlaai lijkt dit jaar vooral een jungle met middelmatigheid als troef. Mogelijk goede ideeën zijn in het getoonde werk niet uitgekristalliseerd. Sommige kunstenaars formuleren niet helder, bij anderen spelen te hoge pretenties een rol. Slechts een enkeling stijgt met zijn werk uit boven dit oerwoud van goede bedoelingen:

Nicolette Klerk, Transform a Uniform
Stichting Safe, Dalfsen
Nicolette Klerk maakte in Transform a Uniform achttien verschillende aanpassingen op een wit ziekenhuisuniform, die zowel in een geregistreerde performance, als tweedimensionaal aan de wand en op een lange tafel worden getoond. Ze presenteert de aanpassingen als felgekleurde vlakken op een uniform dat uit nog losse patroondelen bestaat. Volgens Klerk, die zowel mode als autonoom werk maakt, zou het de basis vormen voor een nieuw te ontwikkelen collectie, maar de schematische weergave maakt de kleurvlakken ook tot een elementaire beeldtaal. De performance, uitgevoerd op de opening van een groepstentoonstelling over – vreemd genoeg – hedendaagse figuratieve kunst in Stichting Safe, is zorgvuldig en eenvoudig. Een bewegingsloos meisje wordt als een patiënt op een brancard ontkleed, en bij elke lap stof die netjes wordt omgeslagen, verschijnt een nieuwe lap met andere kleurvlakken, als een nieuwe interpretatie op het standaard uniform. Niet het uiteindelijke resultaat van deze aanpassingen intrigeert -want dat krijgen we niet te zien – maar de wijze waarop Klerk het ’tussenproces’ van origineel en verandering verbeeldt.

Wu Junyong
Sino and European Culture Interaction Foundation
Een grijze achtergrond vormt het summiere decor waartegen Wu Junyong zijn figuren geïsoleerd afzet. In Flash-animaties schept hij met eenvoudige vormen en een beperkt kleurenarsenaal een beklemmende sfeer. Steeds voeren dezelfde mannelijke karakters met een rode puntmuts – soms in een monotone kleur gekleed, soms naakt – eenvoudige handelingen uit. Sommigen wuiven als toreadors met rode vlaggen, anderen zijn omsingeld door vissen die uit het water omhoog springen, alsof de karakters zich op eilandjes bevinden. Hij legt menselijke gedragingen in een sociale omgeving bloot, zoals ijdelheid en onderdanigheid. De cynische ondertoon maakt het werk niet té poëtisch. Zelf zegt Wu Junyong erover in Artzine: ‘I care about the surface of our daily lives most; it’s like the greasy dirt floating on the water.’ Hoewel zijn naam in Nederland geen bel doet rinkelen, is hij op de internationale kunstmarkt al opgemerkt.

Judith de Leeuw, A Journey through fluctuating currency
Sandberg Instituut, Amsterdam
In A Journey through fluctuating currency wisselen onbestemd gekleurde natuurlandschappen, met hier en daar een opkijkend dier, elkaar af. Het blijken oorspronkelijk afbeeldingen van bankbiljetten te zijn, wat de enigszins verschoten kleur verklaart. Hoewel op veel biljetten gebouwen of roemruchte mensen zijn weergegeven, is de ongerepte natuur ook een terugkerend thema. Judith de Leeuw koppelt deze beelden aan onverstaanbare stemmen, die, als je goed luistert, flarden van beursberichten uitspreken. Het vreemde samengaan van geld en ongerepte natuur, die weinig met elkaar gemeen hebben en elkaar eerder tegenwerken dan tegemoet komen, legt ze treffend bloot in deze audiovisuele installatie.