Kunstenaar Brock Enright en muzikant Markus Schmickler gaven vorige week een duo-optreden in WORM Rotterdam. Met een combinatie van gierende elektronische muziek en een online-performance in interactie met publiek proberen zij iets provocatiefs teweeg te brengen op het grensvlak van pijn en genot.

Zo’n dertig man heeft zich op vrijdagavond verzameld in WORM voor een optreden van de Duitse elektromuzikant Schmickler en de gelijktijdige live performance Conny van de Amerikaan Enright. Voor de gelegenheid heeft de kunstenaar zijn webcam in een verduisterd en leeg New Yorks atelier aangezet. Het publiek wordt verzocht om interactie aan te gaan met Enright’s alter ego ‘Conny’ (connection?).

De aandacht van het publiek is gericht op Conny. Bezoekers keren de rug naar muzikant Schmickler en kijken naar een projectiescherm. We zien de registratie van Conny’s webcam, waarop in een klein kader de bezoekers van WORM te zien zijn die achter de computer schuiven om contact te zoeken. Daarnaast is in een ander scherm een chatprogramma geopend.

Ik besluit een poging te wagen. ‘Ask me a question’ type ik. Conny schuift de sluier die voor de webcam hangt een stukje opzij en bekijkt me aandachtig. Zelf blijft ze onherkenbaar door een bontmuts, een vals halloweengebit en een wit masker. Ze verschuilt zich weer achter het gordijn en komt terug met een beschreven vel papier in haar handen. ‘Draw me’ staat er op. Ik pak een stift en begin te tekenen op het witte bord dat voor de gelegenheid achter mij wordt neergezet. Ik heb nog geen minuut contact met Conny voor ze met ontbloot bovenlijf voor de webcam poseert. De elektronische geluiden van Schmickler gieren ondertussen als een razende door de ruimte.

‘Now it’s your turn’ schrijf ik en krijg als antwoord ‘get me a glass of water’. Het intieme contact dat tussen twee chattende mensen kan ontstaan, wordt geproblematiseerd door de nadruk te leggen op de onoverbrugbare afstand tussen de twee locaties. Conny maakt op simpele wijze het voyeurisme en het daarmee gepaard gaande isolement van de YouTube-generatie zichtbaar.

De situatie wordt problematisch als een studente van het Piet Zwart Instituut het stokje overneemt. Gedurende haar sessie spuien de vunzigheden en beledigingen over het beeld. Enright doorbreekt haar ‘stream of consciousness’ niet en reageert door onophoudelijk als een dolleman door het beeld te bewegen. Schmicklers muziek illustreert de gemoedstoestand van Enrights alter ego door geluid te produceren dat de pijngrens van het gehoor opzoekt.

Het bovenstaande maakt zichtbaar dat Enrights performance te eenzijdig gericht is op de input van publiek. Bij aanhoudend gespam valt de kunstenaar terug op repeterende patronen waardoor Conny op deze vrijdagavond vervelend en saai wordt, ondanks alle auditieve en visuele geweld.