Bij binnenkomst in de hal van het gekraakte Chinese restaurant op de Vijzelstraat word je begroet door homo-erotische afbeeldingen.

"Dit vanwege het werende karakter", zegt de eigenaar André Noorda. De pijpende en zuigende mannen geven een wereld weer waar menig hetero geen weet van heeft. Eenmaal binnengekomen overvalt je de lucht van cavia's en een sfeer van een oud bordeel. Hier gaat het gebeuren vandaag, de verwachtingen zijn hooggespannen. Kunst wordt er geveild. Goede kunst, slechte kunst, gerenommeerde kunst, draagbare en onzichtbare kunst. Alles is welkom, het is wat de gek er voor biedt.

Langzaam druipen de kunstenaars binnen met hun werken. Er worden wat foto's neergelegd. De foto's zijn van homo-ontmoetingsplaatsen, legt de kunstenaar Craig Bell uit. Op de foto's zie je een bruggetje bij avond. Een volgende foto is van de muur van een bunker met de tekst ‘don't come here'. De dubbele betekenis dekt de lading.

De ruimte is inmiddels vol met werken en mensen, de veilingmeester annex organisator Kaleb de Groot (Motel Nooitgedacht IJmuiden) neemt plaats op iets wat eruit ziet als een neergestorte bouwlift met vrolijk gekleurde lampjes. "Iedereen even aandacht", wordt er geroepen. De veiling gaat beginnen, jullie hebben de werken bekeken en het is de bedoeling dat je het nummer onthoudt van de werken waarin je geïnteresseerd bent. We beginnen bij het eerste werk, een still van A.P. Komen/Karen Murphy. We beginnen bij 1,-. Ik hef mijn hand op. Dit is een koopje en al is de afdruk niet van een al te beste kwaliteit, een andere kan ik niet betalen. Er wordt al snel over mijn bod heen geboden. Zouden meer mensen weten wat dit werk in een galerie kost? De prijs begint aardig op te lopen en zenuwachtig blijf ik bieden want ook mijn portemonnee heeft een grens. We zijn aangekomen bij 35,- en de kunstenaars bieden zelf ook naarstig mee.

Bij 37,- hoor ik mijzelf nog steeds "ja!" roepen. Er valt een stilte. Yes, ik heb hem, en wordt gefeliciteerd. Op naar het volgende werk. Een grote foto op aluminium van de kunstenaar Natascha Hagenbeek. Verleidelijk poseert ze op de na-geënsceneerde foto van een Guess Jeans reclame. Onder de foto staat met grote letters ‘hallo ik ben Natascha Hagenbeek en wil beroemd kunstenaar worden'. De foto past prima binnen de sfeer van de avond en wederom wordt er druk geboden, haar 15 minutes of fame zijn ingegaan. Er zijn aardig wat bieders voor dit werk van een toch onbekende kunstenaar, maar dat doet er allemaal niet toe. Er ontstaat zelfs een conflict. Er wordt doorgeboden terwijl de veilingmeester het laatste bod al heeft laten ingaan. Er beginnen mensen te schreeuwen, dit kan niet! En zij willen de regels van de veiling herdefiniëren. Er wordt vrolijk doorgeboden en het werk wordt uiteindelijk verkocht voor het bedrag van 100! De sfeer zit er in. Zelfs gestrande Koninginnedagtoeristen bieden mee zonder enig idee te hebben wat hier nou eigenlijk gebeurt. Het kan allemaal, en het is leuk. Zelfs een vieze onderbroek en hemd met de tekst ‘Daddy's little girl' gaan over de toonbank. Het maakt allemaal niet uit, het is leuk! Iedereen kan het betalen en iedereen kan hier een unicum bemachtigen.

Buitengewoon democratisch, zo'n veiling of je nou bekend of onbekend kunstenaar bent er wordt hier gekeken met een ander oog. Na afloop van de avond haalt een jongen een schilderijtje met afbeelding van de schoen van Michael Raedecker op (door Pim Komen) en iemand meldt hem dit. De jongen kijkt een beetje moeilijk en vraagt, "Michael Readecker, wie is dat?" Iemand licht hem in.

Op de terugweg op mijn fiets (moet ik concluderen dat het leuk, leuk, leuk was) bekruipt mij toch de vraag of dit wel kan. Kunnen kunstenaars dit doen? Is dit wel goed voor ze? Je werk onder de prijs verkopen mag nooit betekenen dat je je werk onder je niveau aanbiedt. Toch ben ik blij met mijn nieuw verworven kunstwerkje en schaam me een beetje voor het weinige geld dat ik er voor betaald heb. Morgen mooi ophangen.