Tubelight Choice #4: DOGHME, een tweede waarneembare werkelijkheid
Jorien Kleine Deters
In eerste instantie oogt het nogal kalig, de galerie van NEVERNEVERLAND. Een tekst aan de muur, een hondenvoerbak in het midden van de zaal. Is hier enige samenhang te ontdekken? Vervolgens geeft een benodigde iPad die wordt uitgereikt een andere wending aan dit galeriebezoek. Op basis van terugkerende patronen die de iPad herkent wordt er een virtuele laag in de galerie aangebracht.
Litouwse kunstenaar Robertas Narkus omschrijft zijn praktijk als ‘het beheer van omstandigheden in een economie van toeval’. Hij brengt het alledaagse en gewone samen met het absurde om hypothetische ervaringen en begrippen als ‘toevalseconomie’ en ‘machtsspelletjes’ te verkennen.
DOGHME is een hypothetische start-up. De ‘onderneming’ produceert tijdens deze expositie gesimuleerde ervaringen en oplossingen voor augmented reality: digitale content wordt toegevoegd aan een fysieke omgeving, die, als het ware, een nieuwe laag met waarneembare informatie creëert. Het schept een relatie die eigenlijk niet bestaat en daarmee niet als zodanig gezien kan worden. De toepassing van augmented reality geeft deze relatie echter een bestaan. Voor wie nieuwsgierig is naar de toepassing en mogelijkheden van augmented reality is DOGHME tijdens A Festival een aanrader.
De expositie was te zien tot en met 27 november 2016.
Tubelight Choice A Festival #5: Geen gedachte achteraf
Rosanne Koster
Middenin de immer verhippende, levendige Indische Buurt is de Madurastraat een oase van stilte en rust. Hier vind je geen concept-koffie en bouw-je-eigen-fietsenwinkels, maar alleen een enkele straatvoetballer. Hoe toepasselijk dat het kunstenaarsinitiatief dat hier in een oud schoolgebouw is verscholen PS heet. Een projectruimte, zeker, maar zelfs gedurende A Festival of Project Spaces, dat juist ruimtes als deze meer aandacht moet geven, is PS een postscriptum te noemen; een moeilijk te vinden, makkelijk aan voorbij te lopen gedachte achteraf. Zelfs de voordeur is op slot.
Dat is zonde, want eenmaal binnen ontvouwt zich een mini-schatkamer aan de bezoeker. PS Project Space toont namelijk Dark Symmetry, een groepsexpositie van internationale kunstenaars waarvan de werken stuk voor stuk een schot in de roos zijn. De gemene delers zijn kleur en symmetrie, en hoewel dat een voorspelbare en gemakkelijke tentoonstelling zou kunnen opleveren, onderscheiden de werken in de kleine ruimte zich door hun fijngevoeligheid en zichtbare toewijding.
Riette Wanders’ tekeningen van organische vormen en vervreemdende portretten hebben in deze tentoonstelling plaatsgemaakt voor strakkere, abstracte vormen. Ze vallen op door hun formaat en vakmanschap. Maar vooral het werk van de Australische tekenaar Teo Treloar maakt indruk. Hoewel klein (21 x 21 cm) zijn zijn tekeningen, die zó gedetailleerd en vaardig zijn gemaakt dat het etsen lijken, even beklemmend als de personen die erop staan afgebeeld, gezichten gevangen in geometrische vormen.
Op zondagmiddag is de opening van Dark Symmetry ook bijna een PS van Amsterdam Art Weekend. Maar iedere schrijver en lezer weet: in het postscriptum wordt dikwijls juist het belangrijkste gezegd.
Tubelight Choice #6: Een podium voor tekst
Sara Harderwijk
“Tekst hoort niet thuis in de kunst.” Ik hoor het mijn docent beeldende vorming nóg zeggen. Deze uitspraak is mij altijd bijgebleven, en ik ben het er tot de dag van vandaag mee oneens.
Dat tekst wel op zijn plek is in de beeldende kunst, en zelfs een podium verdient, wordt bewezen in de tentoonstelling Sorry! No We Don’t Do REQUESTS. Ruim twee maanden lang dient de kleine expositieruimte van Kunstverein in de Hazenstraat als canvas voor een ode aan typograaf Will Holder. Op de grofweg vijf meter brede muur en een kleine, sobere tafel krijgen in totaal negen curatoren de kans het twintigjarige jubileum van de Britse kunstenaar te eren.
Deze week was het de beurt aan de directeur van Kunstverein, Maxine Kopsa, die als thema ‘relaties’ koos. Middels een collectie affiches, brieven en posters die met zilveren knijpertjes aan de witte muur zijn bevestigd geeft Kopsa een interessante inkijk in de verschillende relaties die Holder in zijn leven en werk is aangegaan; de collectie is zeer divers en bevat onder andere een handgeschreven uitnodiging voor een bruiloft in Italië, een poster waarop het begrip cooperation wordt uitgelegd en het boek Yes, but is it edible? waarvan Will Holder editor was. Volgende week is er een nieuwe curator, en zal een nieuw thema worden uitgelicht. Wat zeker is, is dat tekst en typografie weer centraal zullen staan, en dat is verfrissend en volledig terecht.
Sorry! No We Don’t Do REQUESTS is te zien tot 17 december in Kunstverein, Hazenstraat 28. Van 1 januari tot 31 december 2017 zal de tentoonstelling worden voortgezet in Berlijn.
