Misschien is het maar goed dat Boudewijn Bollmann (1983) geen traditionele foto-opleiding heeft gevolgd. Het had zijn spontaniteit de das om kunnen doen. Bollmann leerde zichzelf fotograferen na een studie Concept & Creatie aan de Hogeschool Communicatie. Hij heeft een ontwapenende persoonlijkheid en is oprecht geïnteresseerd in de wereld en de mensen om hem heen. Hierdoor lukt het hem schijnbaar altijd precies dat vast te leggen wat hij ziet, zonder de aarzelingen die de confrontatie met een fotoapparaat soms teweeg brengt. Zijn beelden zijn zonder poespas en impulsief.

Bollmann wordt aangetrokken tot zwervers en andere personen aan de rand van de maatschappij. Zij keren dan ook veelvuldig terug in zijn foto’s. Worden wij met de neus gedrukt op de feiten die wij doorgaans negeren, of schetst de fotograaf een vertekend beeld van de werkelijkheid? Hoe ruw is de stad eigenlijk? De foto’s worden vergezeld door illustraties en droogkomische, in aandoenlijk jongenshandschrift geschreven teksten. Ze zijn een combinatie van feiten en observaties waarvan je nooit zeker weet of ze ironisch of serieus zijn.

Sinds zijn afstuderen publiceert Bollmann regelmatig reportages en registraties op websites, in tijdschriften (GUP, Vrij Nederland) en in zelfgemaakte boekjes onder de naam Twisted Streets. Twisted Streets (inmiddels ook Bollmans alias) is een serie zelfgemaakte zines op klein formaat die met onregelmatige tussenpozen verschijnt in een oplage variërend van 30 tot 1000. Op nummers 8 en 10 na zijn de uitgaven gratis. In de eerste zeven afleveringen stonden de bewoners van Eindhoven centraal, maar de laatste drie uitgaven draaiden om een stad: Rotterdam, New York en in nummer 10 Berlijn.

In plaats van zijn beelden nin onbeperkte oplage op internet aan de man te brengen, presenteert Bollmann zijn werk analoog aan een specifiek publiek. Gaandeweg zijn de boekjes ingewikkelder van vorm geworden. De aanvankelijke noodzaak om goedkoop te drukken met behulp van een kopieermachine nam af, waarna alle mogelijkheden open lagen. Er was een tijd dat dit soort kleine handgemaakte boekjes nog wel eens over het hoofd gezien werd, omdat de kwaliteit ervan onzeker was: foto’s moesten in kleur, scherp en liefst zo groot mogelijk. Inmiddels zou je kunnen spreken van een heuse trend, waarvan Bollmann de voorhoede vormt.

Voor Twisted Streets #10 reisde Bollmann een jaar geleden met wat vrienden naar voormalig Oost-Berlijn om in een week tijd nieuw werk te maken en te exposeren. Hij verwerkte zijn eigen initialen in de parodiërende titel Der BBR, 5 portraits (shot in former East Berlin). In Berlijn beleefde hij vijf avonturen die hij summier samenvatte in vijf drieluiken, steeds bestaande uit een portret, een beschrijving van de ontmoeting (die soms een uur, soms een nacht en soms een hele dag duurde) en een door de geportretteerde gemaakt tekeningetje. Bollmann maakte op basis daarvan iets nieuws, bijvoorbeeld de wielrenner die zijn fiets omhooghoudt voor de Fernsehturm, zodat die op een penis lijkt.

De drieluiken werden gezeefdrukt in zwarte inkt met een grof raster, met rood als steunkleur op grijsbruin karton – de kleur die je goed kunt associëren met de grindstuc van Oost-Duitse woonkazernes. Twisted Streets #10 is als een set ansichtkaarten van een avontuurlijke reis vol ontmoetingen. In tegenstelling tot de typische ansicht zijn ze zeer veelzeggend. Bekijk ze na elkaar en je ziet Bollmann door de straten van Berlijn schuimen, metro’s in- en uitstappen, mensen aanspreken en in stamelend Duits een portret maken van een onwillige passant. Alsof je er zelf bij was.

#10 is meteen het laatste nummer van Twisted Streets. Ooit bedacht Bollmann dat hij tot dit ronde getal wilde gaan en niet verder. Door een door anderen verkeerd ingestelde snijmachine mislukte ironisch genoeg een deel van de oplage van deze meest luxe uitgave tot nu toe. Bollmann gaat deze overmacht gebruiken als uitgangspunt voor een hernieuwde, écht definitieve versie van het laatste nummer. Hij denkt aan een geknutselde oplossing, met toevoeging van enkele anekdotes over die week in Berlijn in de zomer van 2011. En dat is dan weer helemaal in lijn met hoe het ooit begon.