‘Keep Walking'. Méér nog dan de titel van de tentoonstelling zou het een motto kunnen zijn voor de galerie. Lumen Travo begon ooit als salon in een kamer driehoog-achter boven de Amsterdamse boekhandel Athenaeum. Na drie adressen te hebben gehad en na een recessie te hebben overleefd, pronkt galeriehoudster Marianne van Tilborg, terecht met haar -fysieke en immateriële- plek in de kunstwereld. Maar liefst tien van ‘haar' kunstenaars waren vertegenwoordigd op de laatste Biënnale van Venetië. Kunstenaars als Shirin Neshat, Michel François, Jimmie Durham en Ricardo Brey werden door haar vertegenwoordigd lang voordat de huidige hype van niet-westerse kunstenaars zich aandiende.

In haar tentoonstellingsprogramma zijn opvallend weinig Nederlanders te vinden. Van Tilborg wijt dat aan haar fascinatie voor ‘het nieuwe beeld', het onbekende. Ze gaat graag het gesprek aan met en over verschillende culturen om zo te komen tot ontdekkingen van nieuwe beelden of zienswijzen. Haar voorliefde voor het poëtische en haar zwak voor het surrealistische leverde daarnaast een fascinatie op voor de Belgische kunst en cultuur. Eén van de Belgen die bij Lumen Travo regelmatig exposeert is Thierry Renard. Deze kunstenaar, ooit verzamelaar en advocaat, vloog in zijn hoogtijdagen als jurist in Concordes de wereld rond. Onderweg en in de hotels waar hij verbleef was hij altijd bezig met knippen; overal ging de schaar in. Van zijn twee voornaamste niet-professionele bezigheden: het knippen en het verzamelen, heeft hij uiteindelijk zijn professie gemaakt. Hij begon met het maken van collages; samenvoegsels van reproducties van oude meesterwerken waaraan steeds een nieuw element was toegevoegd. Daarbij nam hij niet zelden de kunsthistorie op de hak.

Voor de tentoonstelling die nu te zien is, maakte Renard voor het eerste geen collages maar découpages. Hij voegde niets samen maar liet juist iets weg. In de ruimte hangt een serie werken waarop steeds één zeer klassiek thema is afgebeeld: een urn, een amfora, een zuil, een kapiteel. De voorstelling is spaarzaam opgebouwd uit zorgvuldig uitgeknipte fragmenten papier. Renard gebruikte hiervoor pakpapier met rozen en cadeaupapier met barokke bloemen of met Delfts blauwe tegeltjes. Het klassieke ontmoet hier het moderne op een speelse wijze die absurdistisch, misschien zelfs kitsch te noemen is. Eén van de vazen is zelfs opgebouwd uit een sierlijk spel van fragmenten van een reproductie van een werk van Theo van Doesburg.

Waar Renard vooral zijn hoofd en de ratio lijkt te gebruiken, volgt Remy Jungerman vooral zijn hart en intuïtie. In de kleinere voorruimte van de galerie hangt een installatie van Jungerman die een prachtig contrast vormt met het werk van Renard. Deze Flattened Toad Force borduurt voort op de thematiek van Jungerman waarin elementen uit de winticultuur figureren. Het draait in zijn werk vaak om de kwetsbaarheid van de mens. Of hij nou reist, verblijft, communiceert of juist niet; net als de kikker die probeert over te steken dreigt er altijd het gevaar dat je platgewalst wordt…