De stad Brescia kan niet echt worden beschouwd als het bruisende middelpunt van hedendaagse kunst in Italië. Wie galeries zoekt die op dit terrein actief zijn, begeeft zich eerder richting metropool Milaan. Toch is in de stad een galerie te vinden die al enkele decennia een prominente plaats inneemt op het internationale podium: Galleria Massimo Minini. Het is een galerie die in het tentoonstellingsprogramma een mix van generaties voor het voetlicht brengt: niet alleen wordt de jonge (Italiaanse) avant-garde gepresenteerd maar ook zijn internationaal bekende kunstenaars van een oudere generatie in het tentoonstellingsprogramma te vinden. Massimo Minini vertelt dat musea en verzamelaars uit Europa bij zijn galerie aankopen. Zo heeft bijvoorbeeld Wim van Krimpen onlangs twee foto's verworven. Minini was enkele jaren actief als jurist alvorens hij besloot zich geheel aan de kunst te wijden. Interesse in kunst had hij eigenlijk altijd al en galeries in Milaan bezocht hij met regelmaat. Toch ziet hij zijn besluit om een galerie te beginnen (1973) als een spontane actie. De eerste groepsexpositie die Minini in zijn eigen galerie organiseerde, bestond uit werk van onder anderen Gilbert & George en Hamish Fulton. Naast eigenaar en oprichter van de galerie is Massimo Minini onder meer lid van de selectiecommissie voor de kunstbeurs van Bazel, een plek waar hij overigens al korte tijd na het openen van de galerie werk van zijn kunstenaars toont. Namen zoals Sol Lewitt, Richard Long, Giulio Paolini, Luciano Fabro, Daniël Buren, Dan Graham, Jiri Dokoupil en Michelangelo Pistoletto passeren in de jaren zeventig en tachtig de revue in de galerie. De laatste tien jaar komen ook Ettore Spalletti, Anish Kapoor, Peter Halley, Robert Barry, Jan Fabre en Vanessa Beecroft voor. Massimo Minini richtte zich op stromingen zoals Arte Povera, conceptuele kunst en Minimal Art maar toonde ook eenlingen binnen de kunstwereld. Bovendien exposeert hij de laatste jaren met regelmaat werk van jongere kunstenaars. Hij biedt de jonge Italiaanse avant-garde de kans zich te tonen aan het internationale publiek. Hoewel Minini gelooft in het promoten van jonge kunstenaars, waarbij hij zich terdege bewust is van het belang van een galerie voor deze groep, is hij eveneens van mening dat een kunstenaar vooral op eigen kracht verder dient te komen. Het onwrikbare geloof in jezelf is een credo dat zowel voor hemzelf als voor zijn kunstenaars geldt. Bij het selecteren volgt hij, zoals hij zegt, zijn neus, waarbij hij de kanttekening maakt dat je als galeriehouder toch wel de meeste binding hebt met kunstenaars van je eigen generatie. Dat hij zich dan ook is gaan concentreren op een andere, jongere generatie, ziet hij als een spannende ontdekkingsreis. Daarnaast werkt hij zijn dochter Francesca in, die zowel de nieuwe ontwikkelingen op het hedendaagse gebied als de jonge generatie op de voet zal volgen.

In oktober en november exposeerde Sabrina Mezzaqui (Bologna, 1964). Een kunstenaar die als thema binnen haar werk het onthaasten als uitgangspunt neemt, waarmee zij haar reactie geeft op het motto snel-sneller-snelst van vandaag de dag. Ze toont een projectie op de wand van een raam, een gordijn is gesloten, de andere helft is half open. Pas na geruime tijd ontdekt de toeschouwer dat het licht langzaam maar zeker van kleur verandert en dan wordt duidelijk dat Mezzaqui tijdens een zonnige middag filmde hoe het licht in een kamer naar binnen valt.

Mezzaqui exposeert ook een video waarop een blauwe hemel is te zien met witte wolken, hetzelfde uitgangspunt wat zij in haar projectie toepast, is hier te zien. Lichte veranderingen bepalen de sfeer van de video. Ervoor staand veronderstel je soms op je rug in het gras te liggen, gedachteloos naar de lucht starend en je zo nu en dan verwonderend over de schoonheid van zoiets simpels als een heldere hemel tijdens een mooie zomerdag. De kunst van Mezzaqui geeft de hectische stedeling een moment van contemplatie, een kort tijdsbestek waarin het besef doordringt dat schoonheid in zoiets simpels kan schuilen als van hoedanigheid veranderend licht. En niet in de laatste plaats werkt haar kunst rustgevend. Door haar poëtische houding ten aanzien van alledaagse zaken, weet zij de aandacht van de toeschouwer gedurende lange tijd vast te houden.