Een woest, ruig en idyllisch universum

Roos van Put

Seet Van Hout werkt, zoals zij zelf zegt, ‘heel intuïtief’. Enerzijds legt zij zichzelf tijdens het schilderen regels op en anderszijds mag weer van alles. Echter, het hanteren van een kwast is absoluut uit den boze. Daarentegen gebruikt zij net zo gemakkelijk de brandslang als trekker en vloerwisser. Bovendien werkt Van Hout op de grond: de verf wordt van bovenaf op doek aangebracht, vervolgens gaat zij aan het werk met de materie, die zij bijvoorbeeld een weg laat vinden door het doek te kantelen, om daarna aan de slag te gaan met diverse gereedschappen die in het dagelijks leven een andere functie hebben dan waarvoor Van Hout ze gebruikt.

Wanneer je op de hoogte bent van haar werkwijze, verwacht je een hoop geklieder met verf, waar enige ordening ver te zoeken is. Niets is echter minder waar. De balans in de werken is uitgekiend en de ‘minder esthetische’ delen die de achterliggende delen gedeeltelijk overlappen en die als gevolg van de ondefineerbare -en soms ook smerige- kleur even de aandacht afleiden, zetten de beschouwer juist aan het denken en geven het werk ziel. De nieuwe schilderijen van Seet van Hout (41), die nu te zien zijn bij galerie Nouvelles Images in Den Haag, lijken een pleidooi te zijn voor de krachten van de natuur. In dit werk ontvouwt zich voor het oog een fabelachtige wereld, die nog geen menselijke beschaving kent, waar een heftige storm net zo gemakkelijk voorkomt naast een lieflijk doorkijkje. Het is echter niet haar bedoeling geweest om abstracte schilderijen te maken die het landschap tot onderwerp hebben. De associatie ontstond vanzelf toen ze af waren.

In deze nieuwe serie schilderijen die zij ‘Voor CDF’ noemt, verwijst Van Hout naar Caspar David Friedrich (1774-1840). Een kunstenaar, behorend tot de Romantiek, die een nieuw soort landschapsschildering onder de aandacht bracht. Hierbij was het -deels verzonnnen en deels uit de herinnering opgediepte- landschap symbool voor menselijke gevoelens. Terwijl Van Hout werkte aan deze doeken, die overigens ook in de voormalige DDR in de geboorteplaats van Caspar David Friedrich (Greifswald) worden geëxposeerd, ontstond de relatie met het landschap. De werken die zij heeft gecreeerd zijn speciaal gemaakt voor die plek in Duitsland. Samen met de andere exposanten, Uwe Poth en Mari Boeyen, wilde zij voor die plaats met die historie, nieuw werk maken. Dat het uiteindelijk landschappelijke associaties oproept, is intuïtief tot stand gekomen.

Als je de doeken van Seet van Hout bekijkt, vraag je je af ‘is het een bos’ en ‘is het een stukje zee’? Maar in feite is het niet noodzakelijk de verschillende onderdelen te benoemen, want de door natuurkrachten geteisterde onderdelen, de romantische doorkijkjes en de zware, gesloten vlakken op de voorgrond die de suggestie van massa geven, laten eigenlijk vanzelf associaties ontstaan met een woest, ruig en idyllisch universum. Dat, weliswaar op het platte vlak, toch de illusie van een natuurlijk landschap geeft compleet met diepte, licht, exploderende krachten, ondoordringbare gewassen en wijdsheid.

SEET VAN HOUT, RECENTE SCHILDERIJEN

Galerie Nouvelles Images, Westeinde 22, Den Haag