Nu is nu en nu is nu niet meer. Het zijn woorden die in je hoofd blijven hangen na het zien van de tentoonstelling Moment. Een expositie die geheel in de lijn van het thema ook maar heel kort was te zien, slechts drie dagen. De kunstenaars die exposeren behoren tot de jonge generatie: nog in opleiding aan de Koninklijke Academie in Den Haag en in het tweede jaar van hun studie. Datgene wat direct in het oog springt is de verscheidenheid. Waar de één kiest voor een bijna letterlijke benadering van het onderwerp – zoals het langzaam met lucht laten vol- en leeglopen van een luchtballon – gaat de ander juist de confrontatie met het publiek aan. Dergelijk ‘werk’ ontstaat door interactie met de toeschouwer, geheel in de lijn van de beeldende kunst die vandaag de dag zo populair is (denk alleen al aan de Nederlandse inzending op de Biënnale van Venetië). Al direct bij de entree word je getrakteerd op een hostess annex stewardess, maar dan eentje met vlinders op haar rug. De dame in kwestie blijkt voor de fictieve luchtvaartmaatschappij Plege Air te werken, zij heet de toeschouwers welkom en deelt de boardingpasses uit, wandelt bovendien rond in de tentoonstellingsruimte om eventuele vragen vriendelijk te beantwoorden. Het moment krijgt hier gestalte in de opwinding die men doorgaans ervaart alvorens aan een – verre – reis te beginnen. Een mooie opmaat voor een dergelijke expositie.

Een andere variant op het contact met de toeschouwer én op de verrukking van het moment – maar dan achteraf – is het spel dat afkomstig is uit het geboorteland van Juan Giraldo. Het is de bedoeling dat de toeschouwer vanaf een redelijke afstand een loodzware schijf in een bak klei gooit en exact mikt op de schep die daarin ligt, wanneer je deze raakt komt een mechanisme tot ontploffing. Een spel dat tot grote hilariteit onder de toeschouwers leidt. Beide hier genoemde vormen van kunst in relatie tot interactie met de toeschouwer trekken binnen de tentoonstelling Moment de meeste aandacht van het aanwezige publiek, misschien wel veroorzaakt door het speelse karakter en de pretentieloze uitstraling. Andere inzendingen, zoals het blok dat langzaam maar zeker smelt (met aan beide zijden een geprojecteerd tafereel) zetten zich ook wel vast op het netvlies, ofwel door esthetiek, ofwel door een sober simpele benadering van het thema, zoals de sculptuur van verwelkte rozen, maar zijn van die vertalingen van het thema die wellicht wat al te voorspelbaar zijn. De generatie die zich hier aan het publiek toont maakt echter wél nieuwsgierig naar de kunst die over enige jaren uit hun breinen opborrelt.