Actuele onderwerpen?

Frank Bal
Tentoonstellingsoverzicht AO, Galerie Martin van Zomeren. foto: Peter Tijhuis

Zeven jonge kunstenaars tonen momenteel hun werk bij Martin van Zomeren in de tentoonstelling AO. Wat ‘AO’ betekent, wordt niet uitgelegd. Er is geen persbericht om te lezen, geen uitleg op de website. De groepstentoonstelling lijkt hierdoor een basis te missen die de zeven kunstenaars verbindt.

Rijksacademie resident Oscar Abraham Pabón laat in AO twee werken zien; een grote foto van een stuk zeep en drie zeepjes, dezelfde als in de foto. De zeepjes vallen in het niets na het zien van de foto, ze zijn klein en fragiel, niet zo groots als de foto doet vermoeden. Het alledaagse gebruiksvoorwerp is door Pabón gebruikt om de manipulatieve kracht van fotografie te tonen. Door menig krant en tijdschrift wordt het medium fotografie gebruikt om verhalen leven in te blazen en bepaalde kanten van die verhalen uit te vergroten. Hier wordt vervolgens geen kader bij geschetst, waardoor het context verliest en een eigen leven gaat lijden. Iets kleins kan hiermee iets monumentaals worden, net als in Pabóns werk.

Janis Rafa, tevens Rijksacademie resident, toont een videowerk. In haar video laat Rafa een bekend kenmerk van het medium zien, de mogelijkheid om een moment te herbeleven door het opnieuw af te spelen. Tegen een lichte achtergrond zijn twee aangestoken sigaretten op spelden gestoken. Je ziet de sigaretten en profil met de uiteinden naar elkaar toe. Ze branden rustig op en na een tijdje beginnen ze weer van voren af aan. Het doet denken aan het werk van Felix Gonzalez-Torres, Untitled (Perfect Lovers)(1987-1990), twee naast elkaar hangende klokken die synchroon beginnen met lopen maar uiteindelijk toch uit elkaar drijven in tijdsaanduiding. Uit elkaar groeien of althans de mogelijk hiervan, staat naast het vergaan van de tijd centraal in dit werk van Gonzalez-Torres. Dat de batterijen in de klokken naar verloop van tijd op zijn en na het vernieuwen van de batterijen de klokken weer synchroon lopen is tevens inherent aan het werk. Rafa haar werk reflecteert op eenzelfde manier op de vergankelijkheid van tijd, maar ook op de vernieuwing die optreedt in de wereld. Twee simpele opbrandende sigaretten worden hiermee verheven tot een esthetisch symbool van een levenscyclus of de vergankelijkheid van de wereld. 

Bij Juliaan Andeweg staat het verheffen van materiaal centraal in zijn werk. Alchemie ligt aan de basis van zijn werk. Hij gebruikt daarin materialen die normaliter niet als traditionele kunstenaarsmaterialen worden gezien. Epoxy, hars en ‘flip-flop’ verf, welke op getunede auto’s wordt gebruikt, worden door Andeweg gecombineerd tot een sculpturaal reliëf, wat zich hangend aan de muur manifesteert. Eerder presenteerde hij zijn werk al op de grond, of staand tegen de muur. Andeweg, opgeleid als schilder, doorkruist hiermee de noties van de schilder- en beeldhouwkunst. Zijn werk houdt zich vooral bezig met het verheffen van grondstoffen tot een uniek werk. Daarin concentreert Andeweg zich minder op de esthetische kenmerken van zijn werken. De rafelige randen en golvende vorm van het werk lijken de overhand te hebben, maar de alchemie en de daarbij horende verheffing van een grondstof naar een nieuw product is het meest van belang.

De tentoonstelling kent een grote diversiteit wat betreft het mediagebruik van de kunstenaars. Veel van de kunstenaars lijken alledaagse materialen en producten te verheffen tot iets hogers, kunst. Ze nemen gewone producten, zoals sigaretten, zeepjes, plastic en hars; en gebruiken dit om te reflecteren op de kenmerken van een medium, een unieke ervaring te creëren of een reflectie te geven op een existentiële vraag over leven en dood. Op het eerste gezicht zou de afkorting en tevens titel van de tentoonstelling, AO, ‘artificial objects’ kunnen betekenen, een term die overigens op alle kunst van toepassing is. Ook zou het ‘among others’ kunnen betekenen of ‘actuele onderwerpen’. Deze laatste twee opties zouden het meest voor de hand liggen; er worden jonge kunstenaars getoond die hun nieuwste werk laten zien en de tentoonstelling biedt zo een selectie uit het grote hedendaagse aanbod.

Links: Juliaan Andeweg, I TOTE SWIVEL (2014) Rechts: Oscar Abraham Pabón, (THIS IS FOREVER / THREE SOAPS) (2013) Foto: Peter Tijhuis
Oscar Abraham Pabón, (THIS IS FOREVER / THREE SOAPS) (2013)
Janis Rafa, I USED PLURAL BY MISTAKE (2014)